ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Η Διοίκηση του ΕΚΠΑ απολύει ΞΑΝΑ το συνάδελφό μας, Γενικό Γραμματέα του Συλλόγου μας και μέλος του Κ.Σ. της ΟΔΠΤΕ, Δημήτρη Αντωνίου.

Οι πρυτανικές αρχές είχαν αποφασίσει την ΑΠΟΛΥΣΗ του Δημήτρη από την πρώτη στιγμή. Είχαν αποφασίσει τη μήνυση κατά του μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ Παντελή Βαϊνά, συντεταγμένα και όχι, όπως παρουσιάστηκε, σαν μια κίνηση προσωπική ενός Αντιπρύτανη. Είχαν αποφασίσει τις διώξεις συνειδητά και απόλυτα όσων έμπρακτα αντιστάθηκαν στις επιταγές της κυβέρνησης.

Η αυθαιρεσία και ο αυταρχισμός της Διοίκησης του ΕΚΠΑ εκδηλώθηκε πριν καλά-καλά λήξει η κινητοποίηση στο ΚΛΕΙΔΙ. Με την εντολή για ΕΔΕ. Συνεχίστηκε την επόμενη μέρα με την -χωρίς νομική βάση- αναστολή της σύμβασης του Δ. Αντωνίου και την απόλυσή του στη συνέχεια. Με τη μήνυση κατά του Π. Βαϊνά λίγο αργότερα. Με μια ΕΔΕ με συνεχείς διαδικαστικές παρατυπίες, αλλαγές χώρου τελευταία στιγμή σε ελεγχόμενα από τη Διοίκηση «εδάφη», όσο πιο μακριά γίνεται από κινητοποιήσεις, με αλλαγή του διεξάγοντος στη μέση της διαδικασίας, με τις ερωτήσεις κατά τη διάρκεια των καταθέσεων σε «φιλικό» εργοδοτικό κλίμα, μπας και μπερδέψουμε τους ρόλους μας και γίνουμε όλοι μια παρέα που θα καταλήξει να πει αυτό που ήθελαν να καταγραφεί, ερωτήσεις που στόχευαν να τους παράσχουν το απαραίτητο οπλοστάσιο για την απόλυση, τη μήνυση και τις διώξεις. Δεν πήραν αυτό που ήθελαν.

Υπό την πίεση των κινητοποιήσεών μας, με αποφάσεις σωματείων, ομοσπονδιών και της ΑΔΕΔΥ, υπό τον βομβαρδισμό των μέιλ της Πρυτανείας με ψηφίσματα κάθε μέρα, με τη δυναμική συμμετοχή των φοιτητών, η απόφαση για την απόλυση πάρθηκε πίσω. Ο Δ. Αντωνίου υπέγραψε μία σύμβαση (αρχές Μαΐου με αρχές Ιουλίου) και είχε συμφωνηθεί να υπογράψει δεύτερη τώρα (αρχές Ιουλίου με τέλη Δεκεμβρίου).

Φυσικά, οι υποχωρήσεις των αφεντικών έχουν πάντα ένα αν: Αν και όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν επανέρχονται στο εκδικητικό τους πλάνο. Εν μέσω αδειών των εργαζομένων και εξεταστικής των φοιτητών, η Διοίκηση του ΕΚΠΑ ξαναχτυπάει. Ανοίγει ξανά τον πόλεμο.

Κι εμείς όμως, δεν είμαστε απροετοίμαστοι. Δεν εφησυχάσαμε ποτέ. Είμαστε εδώ για να δώσουμε ξανά τη μάχη μέχρι την τελική νίκη. Αν νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν μαζί μας, κάνουν λάθος.

Εξάλλου, μας υπενθύμισαν με τη στάση τους στο ενδιάμεσο το καθήκον μας. Όταν Αντιπρύτανης δήλωσε ανοιχτά σε τυχαία συνάντηση με μέλη του ΔΣ ότι δεν πρόκειται να δεχθεί το συνδικαλιστικό μας όργανο με τον Δ. Αντωνίου μέσα. Όταν είπε ότι αμφισβητεί την εκλογή του. Αμφισβητώντας στην ουσία όχι μόνο το Γενικό Γραμματέα ενός συλλόγου, αλλά κάθε μέλος του και την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ του να επιλέγει την εκπροσώπησή του. Αμφισβητώντας ακόμα και το αποτέλεσμα των εκλογών συνολικά, τους συσχετισμούς που προέκυψαν από αυτές, το τέλος της απόλυτης πλειοψηφίας λογικών συνδιαλλαγής και «συνεννόησης» με τη Διοίκηση. Ενόχλησε η αλλαγή σελίδας του Συλλόγου. Ένα άλλο ΔΣ θα τους βόλευε περισσότερο, αναμφίβολα. Με τη μόνη διαφορά ότι καμιά εργοδοσία δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει ποιος θα εκπροσωπήσει τους εργαζόμενους, να επιλέξει με ποιους θα συνομιλήσει, να εγκρίνει, να διορίσει. Μόνο στα εργοδοτικά σωματεία γίνονται αυτά. Εμείς δε θα επιτρέψουμε να γίνει το σωματείο μας όργανο της Διοίκησης και του κράτους, συνδιαχείρισης, συναίνεσης και υποταγής.

Στο τέλος - τέλος, ας δεχθούν την ήττα και τα λάθη τους: Η δική τους στάση μετά την κινητοποίηση στο ΚΛΕΙΔΙ εξόργισε τους εργαζόμενους του ΕΚΠΑ, τους ένωσε ακόμα περισσότερο και τους/ΜΑΣ έκανε να επιστρέψουμε μαχητικά στο Σύλλογό μας.

Την αμφισβήτηση της συνδικαλιστικής μας δράσης την παίρνουμε «προσωπικά». Μακριά τα χέρια τους από τις διαδικασίες μας.

Σήμερα, ξανά, ο συνάδελφός μας απολύεται.

Σήμερα, ξανά, είμαστε εδώ.

ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ.

Προφανώς το ΕΚΠΑ είναι σε πλήρη εναρμόνιση με όλο το υπόλοιπο κράτος και την κυβέρνηση που κυνηγά και διώκει με κάθε τρόπο τον κόσμο του αγώνα και της ανυπακοής, που διεκδικεί και κερδίζει και δεν αποδέχεται να σιωπά και να ηττάται. Δεν είναι τυχαίες οι διώξεις στους εκπαιδευτικούς, στα λιμάνια, στις γειτονιές, η σωρεία πειθαρχικών και δικαστικών διώξεων που φορτώνονται στην πλάτη του κινήματος. Δεχόμαστε μια επίθεση που θέλει να μας κάμψει, να μας πειθαρχήσει, να μας επιβάλει τη σιωπή, να μη μιλάμε. Και το Πανεπιστήμιο Αθηνών, χώρος θεωρητικά της ελεύθερης διακίνησης ιδεών πρωτοστατεί για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, στην επιβολή μιας κεντρικής πολιτικής ποινικοποίησης της κοινωνικής και συνδικαλιστικής δράσης. Η επιμονή τους αποδεικνύει ότι παραμένει ενεργό το διακυβευμα, το να μη μετατραπεί το Πανεπιστήμιο σε αποστειρωμένο χώρο όπου δε θα επιτρέπεται η διεκδίκηση και η κινηματική δράση. Και δε θα μετατραπεί.

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ.

 Με όλους τους φυσικούς μας συμμάχους, εργαζόμενους εντός και εκτός ΕΚΠΑ, φοιτητές, σωματεία και συλλογικότητες.  

ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΕΔΩ.

Καλούμε τους συναδέλφους μας άλλων κλάδων στο ΕΚΠΑ, το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τους φοιτητές, τα σωματεία και τις συλλογικότητες, να σταθούν για μια ακόμα φορά πλάι μας.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.

ΚΑΝΕΝΑΣ-ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΟΣ-Η ΤΟΥ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΞΑΝΑ.

Η σιγή που επιχειρούν να επιβάλουν μέσα από το φόβο σε εργαζόμενους και φοιτητές θα γίνει φωνή εναντίον τους.

 

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΥΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ

 ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ, ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΑΣ

ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΩΡΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ

Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές και τη συλλογική δράση

Πάρτε πίσω την τρομοκρατική και εκδικητική απόλυση μέλους της ΟΔΠΤΕ και σταματήστε την διεξαγωγή ΕΔΕ στα μέλη του ΔΣ του ΣΔΠ του ΕΚΠΑ, τα μέλη του προεδρείου της ΓΣ και τα δύο μέλη του ΚΣ της ΟΔΠΤΕ

Καταγγέλλουμε την δρομολόγηση απόλυσης του συνάδελφου Δημήτρη Αντωνίου μέλους της Διοίκησης της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και εργαζόμενου συμβασιούχου διοικητικού υπάλληλου στο ΕΚΠΑ επί 19 συνεχή χρόνια. Καταγγέλλουμε την κλήση σε ΕΔΕ των μελών ΟΛΟΥ του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ, του Προεδρείου της Γενικής Συνέλευσης της 7^ης Φεβρουαρίου, καθώς και δύο ακόμα μελών του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΔΠΤΕ και εργαζομένων στο ΕΚΠΑ. Οι διώξεις αυτές έγιναν κατά παραγγελία του πρύτανη του ΕΚΠΑ Γεράσιμου Σιάσου, ο οποίος απροκάλυπτα και εκδικητικά παραγγέλνει στον ΕΛΚΕ και στο Συμβούλιο Ιδρύματος την άμεση αναστολή της σύμβασης του συνάδελφου Δημήτρη Αντωνίου μέχρι να εξετάσει οριστικά την παύση της σύμβασης !!! Δηλαδή την οριστική του απόλυση.

Το «έγκλημα» του συναδέλφου και όλων όσων καλούνται σε ΕΔΕ ήταν ότι παραβρέθηκαν και στήριξαν την υλοποίηση της απόφασης της Γενικής Συνέλευσης του Σωματείου να προχωρήσουν από κοινού με τους συλλόγους ΕΤΕΠ και ΕΔΙΠ και τους φοιτητικούς συλλόγους στο συμβολικό αποκλεισμό του κτηρίου στο οποίο στεγάζεται το ΚΛΕΙΔΙ (Κέντρο Λειτουργείας και Διαχείρισης Δικτύου).

Είναι φανερό ότι η αποφαστική στάση εργαζόμενων και φοιτητών κόντρα στην ηλεκτρονική προσπάθεια υπονόμευσης των καταλήψεων και των φοιτητικών αγώνων,  πλήγωσε το γόητρο της κυβέρνησης και πρυτανικών αρχών που εκδικητικά βγάζουν το μένος τους στους εργαζόμενους.

Είναι πρωτοφανές να χρεώνεται μια συλλογική απόφαση Γενικής Συνέλευσης σωματείου σε συγκεκριμένα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη ως συνδικαλιστικά στελέχη να υλοποιήσουν την συλλογική απόφαση των μελών του σωματείου που εκπροσωπούν.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκδικητική απόφαση που θέλει να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους και φοιτητές ενάντια στα ιδιωτικά ΑΕΙ και συνολικά στην αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική. Ο Πρύτανης βγαίνει ως λαγός της κυβέρνησης και προσπαθεί να σπάσει το αγωνιστικό μέτωπο. Κυβέρνηση και Πρύτανης σε γραμμή τρομοκράτησης και χτυπήματος των αγωνιστών συνεχίζουν με κάθε τρόπο μετά τα ΜΑΤ, τους εισαγγελείς και τον αυταρχισμό, φτάνουν μέχρι και στην περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης και την ΑΠΟΛΥΣΗ εργαζόμενου που ασκεί, ως οφείλει, τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα.

Οι πράξεις αυτές κινούνται στα πλαίσια των διώξεων συνδικαλιστικών στελεχών σε χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης στο πνεύμα των νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη και όλου του αντεργατικού πλαισίου των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Η απόλυση, η ΕΔΕ και η τρομοκρατία ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

Να σταματήσει τώρα κάθε δίωξη και να παρθεί πίσω τώρα η απόλυση του συναδέλφου.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

 

Εργολαβίες καθαρισμού και Συμβασιούχοι. Ξεχασμένα ζητήματα;

Εδώ και μήνες, στα ΑΕΙ στα οποία δεν είχαν μπει εργολάβοι στον καθαρισμό, δίνονταν παρατάσεις με τροπολογίες για τη συνέχιση των συμβάσεων φυσικών προσώπων, συναδέλφων μας καθαριστών.

Στο ΕΚΠΑ , στο οποίο επίσης δόθηκε παράταση μέχρι τις 31/7, αναμένεται να μπει εργολάβος, 3 μήνες πριν την λήξη της παράτασης.

Τα ΔΣ των συλλόγων άλλων ΑΕΙ της ίδιας κατηγορίας, στη βάση της κοινής θέσης όλων μας για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και μη παράδοσης υπηρεσιών στους εργολάβους, έκαναν παρεμβάσεις στην κατεύθυνση αυτή.

Στο ΕΚΠΑ ουδεμία ενέργεια έγινε από το ΔΣ του Συλλόγου. Παρά τις παρεμβάσεις τόσο τις δικές μας, της Πρωτοβουλίας, όσο και της ΔΑΣ, η πλειοψηφία του ΔΣ επέλεξε όχι απλά να μην παρέμβει, αλλά να συναινέσει στην παράδοση της καθαριότητας μια ώρα αρχύτερα στον εργολάβο. Οι θέσεις περί προσλήψεων προσωπικού και προάσπισης των υπηρεσιών του δημοσίου έναντι της παράδοσής τους στους ιδιώτες, δεν έμειναν μόνο στα χαρτιά, αλλά πετάχτηκαν στον κάδο των αχρήστων.

Τι πρόβλημα υπάρχει αν μπει ο εργολάβος 3 μήνες νωρίτερα στο ΕΚΠΑ; Όταν η μάχη δεν δίνεται στο μεγαλύτερο από όλα τα υπόλοιπα Ιδρύματα που είχαν παράταση, έχει σημασία. Όταν η μάχη στο ΕΚΠΑ δε δίνεται μέχρι το τέλος της παράτασης, είναι δεδομένο ότι δε θα δοθεί ποτέ. Η γενική κατεύθυνση, και της ΟΔΠΤΕ (και μάλιστα ομόφωνα, με τη σύμφωνη γνώμη και της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ που έχει την πλειοψηφία και στο ΔΣ), ήταν να γίνει αγώνας να εξαντληθεί η παράταση, και παράλληλα να γίνουν παρεμβάσεις, κινητοποιήσεις και ό,τι άλλο προκειμένου να ανασχεθεί συνολικά η πολιτική των εργολαβιών σε όλα τα ΑΕΙ.

Η πλειοψηφία του ΔΣ αναφέρεται στην επιχείρηση ανατροπής κατακτήσεων από “το κεφάλαιο και τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις”, από τη “σημερινή Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας”. Παρά το όψιμο αγωνιστικό και αντιπολιτευτικό πνεύμα (έρχονται κι εκλογές, μην το ξεχνάμε), η παράδοση του καθαρισμού στο κεφάλαιο, στο πλαίσιο νεοφιλελεύθερων πολιτικών (απ’ όποια κυβέρνηση κι αν προέρχονται, θα προσθέταμε), έγινε κι ούτε μια ανακοίνωση για τους τύπους δε βγήκε. Όταν δηλώνει κάποιος ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στο δημόσιο, μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτές τμημάτων του. Κι όταν αρχίζει να αποδέχεται τις εργολαβίες στη φύλαξη, τον καθαρισμό, τις τεχνικές υπηρεσίες, θα έρθει η ώρα που θα το αποδεχθεί σε όποια υπηρεσία οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλέξουν.

Πάμε τώρα σε ένα άλλο θέμα.

Η πλειοψηφία του ΔΣ (παρατάξεις Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση [Σύριζα] και Ανεξάρτητη Πανεπιστημιακή Έκφραση) έβγαλε μια ανακοίνωση για την Πρωτομαγιά (ορθώς), χωρίς φυσικά να τη στείλει σε όλα τα μέλη του ΔΣ (κακώς) για να πουν τη γνώμη τους και να προσθέσουν ό,τι είχε ξεχαστεί (πρακτική που ακολουθείται γενικότερα από την πλειοψηφία του ΔΣ). Το περιεχόμενό της λοιπόν ήταν απόλυτη απόφασή της και φέρει ακέραια την ευθύνη γι αυτό.

Το ανησυχητικό στην ανακοίνωση αυτή είναι ότι έχει “ξεχαστεί” κάτι βασικό: το αίτημα για μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Αίτημα μόνιμο και σταθερό του Συλλόγου μας. Συμφωνούμε όλοι στην αναγκαιότητα προσλήψεων μόνιμου προσωπικού για την κάλυψη των οργανικών κενών. Σε ένα Ίδρυμα στο οποίο οι μόνιμοι και ΙΔΑΧ βαίνουν μειούμενοι και που λειτουργεί όλο και περισσότερο με συμβασιούχους, εργαζόμενους που δουλεύουν ακόμα και 20 χρόνια στο ΕΚΠΑ, το ΔΣ δεν επιτρέπεται να ξεχνάει το αίτημα για τη μονιμοποίησή τους. Ειδικά όταν κι η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων εργαζομένων του ΕΚΠΑ, άρα και των μελών του ΔΣ, έχουν περάσει από τη θέση του συμβασιούχου, πριν βρεθούν με μόνιμη σχέση εργασίας, με τροπολογίες και προεδρικά διατάγματα.

Καλούμε έστω και τώρα την πλειοψηφία του ΔΣ να κινηθεί στην κατεύθυνση της εξάντλησης της προθεσμίας της 31/7 για τις συμβάσεις φυσικών προσώπων στον καθαρισμό, προασπίζοντας τις θέσεις εργασίας των συναδέλφων μας στον καθαρισμό.

Καθαρισμός κι εργολαβίες - ξανά

Το Σάββατο κλήθηκαν εργαζόμενοι στον καθαρισμό να μεταβούν στα γραφεία της εταιρείας που επικράτησε στο διαγωνισμό του ΕΚΠΑ για να συναντηθούν με τα νέα τους αφεντικά. Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι δεν υπήρχαν γραφεία εταιρείας, απλά ένα διαμέρισμα στο οποίο συναντήθηκαν. 

Ρωτάμε: 

Α. Η παράταση που δόθηκε με την πρόσφατη τροπολογία, και για την οποία υπέγραψαν οι εργαζόμενοι με το ΕΚΠΑ, μέχρι 31/7, ισχύει ή όχι; Προχωράει δηλαδή το ΕΚΠΑ σε μια διαδικασία άμεσης παράδοσης στον εργολάβο των υπηρεσιών καθαρισμού, ενώ έχει δυνατότητα να εξαντλήσει την προθεσμία; 

Β. Δεδομένου ότι δεν κλήθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι στον καθαρισμό να παραστούν στη συνάντηση αυτή, αντιθέτως, σε όσους κλήθηκαν δόθηκε αυστηρή "οδηγία" να μην ενημερώσουν τους συναδέλφους τους, τους διπλανούς τους δηλαδή, με τους οποίους δουλεύουν κάθε μέρα, οι υπόλοιποι θα χάσουν τη δουλειά τους στη βάση μια "μυστικής" συμφωνίας ποιων με ποιους; Συνάδελφοί μας που κάθε μέρα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες καθαρισμού του ΕΚΠΑ θα εξαφανιστούν για μια ακόμα φορά από δίπλα μας; 

Γ. Με ποιους όρους θα υπογράψουν οι εργαζόμενοι που θα δεχθούν να παραμείνουν με τον εργολάβο; Θα μετακινούνται από πόστο σε πόστο; Ή θα τηρηθεί η πρακτική που ακολουθήθηκε επί συμβάσεων φυσικών προσώπων με το ΕΚΠΑ με την οποία δεσμευόταν το Ίδρυμα να τους απασχολεί σε συγκεκριμένο κτήριο; Θα υπογράψουν για άλλη αμοιβή; Για άλλο ωράριο; 

Δ. Με την εργολαβία θα καλυφθούν όλες οι θέσεις που απαιτούνται ή θα συνεχιστεί η πρακτική «εκπτώσεων» στις προσλήψεις που εξαντλεί όσους δουλεύουν στον καθαρισμό και δε διασφαλίζει συνθήκες που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες στους χώρους εργασίας και σπουδών; 

Η θέση μας παραμένει: Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Ο καθαρισμός είναι μόνιμη και διαρκής ανάγκη, όπως και τόσες άλλες υπηρεσίες που δίνονται σε εργολάβους. 

Καλούμε την πλειοψηφία του ΔΣ να πάρει άμεσα θέση - ήδη έχει καθυστερήσει πολύ - για το ζήτημα και να απαιτήσει από τη Διοίκηση να εξαντλήσει την παράταση των συμβάσεων φυσικών προσώπων στο καθαρισμό και να ζητήσει μόνιμες θέσεις για την καθαριότητα. Να συγκληθεί άμεσα έκτακτη ΓΣ με τη συμμετοχή των εργαζομένων της καθαριότητας. 

ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ 

ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ 

ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Από τη Δευτέρα, 13/3, μια νέα επίδειξη ισχύος της κυβέρνησης λαμβάνει χώρα έξω από την Πρυτανεία του ΕΚΠΑ. Το κτήριο είναι περικυκλωμένο από δυνάμεις καταστολής για δεύτερη μέρα. Για μια ακόμα φορά, κατάληψη φοιτητών αντιμετωπίζεται με τα ΜΑΤ.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Την περασμένη Τετάρτη, 8/3, τα ΜΑΤ επιχείρησαν να εισβάλουν στην Πρυτανεία, στην οποία υπήρχε κατάληψη φοιτητών. Πέταξαν χημικά μέσα στο κτήριο, ενέργεια εγκληματική για την ασφάλεια όσων ήταν εκεί.

Από πλευράς Διοίκησης ΕΚΠΑ καμιά ανακοίνωση δεν έγινε για τις όχι μόνο απαράδεκτες, αλλά και επικίνδυνες ενέργειες των αστυνομικών δυνάμεων και της κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή, το Ίδρυμα συνεχίζει το λοκ άουτ στη Νομική που ξεκίνησε την προηγούμενη βδομάδα, μέχρι και τις 16/3 (τουλάχιστον ως τότε έχει ανακοινωθεί), συμμετέχοντας στις ενέργειες προληπτικής καταστολής κάθε εν δυνάμει συλλογικής διαδικασίας που μπορεί να οδηγήσει στην έκφραση αντίδρασης στην απαξίωση της ζωής.

Οι αγώνες για τη ζωή, οι κινητοποιήσεις κι η αγανάκτηση των τελευταίων ημερών, από την τραγωδία στα Τέμπη μέχρι σήμερα, αντιμετωπίζονται με καταστολή σε σταθμούς τρένων, κτήρια και δρόμους. Αντιμετωπίζονται με μια πολιτική που δεν υπολογίζει ούτε καν ζωές.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Η καταστολή δε θα φιμώσει όσους φωνάζουν, κινητοποιούνται, αγωνίζονται.

Οι αγώνες -τελικά- συνεχίζονται.

Πάμε και όπου βγει…

Από το βράδυ της Τρίτης, παρακολουθούμε την τραγωδία στα Τέμπη.

Μια τραγωδία εν αναμονή όπως είχε επισημανθεί από τα σωματεία των εργαζομένων στα τρένα εδώ και καιρό με ανακοινώσεις και εξώδικα που φυσικά αγνοήθηκαν από το κράτος και τις εμπλεκόμενες - απολύτως κερδοφόρες - εταιρείες. Μια τραγωδία που ήταν προβλέψιμη εδώ και χρόνια, ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών. Ιδιωτικοποιήσεις, εργολαβίες, υποστελέχωση, υποχρηματοδότηση: πολιτικές που διέπουν τη διαχείριση όλων των φορέων του δημοσίου επί δεκαετίες.

Τι έγινε στους σιδηροδρόμους; Έγινε πράξη το όραμα κεφαλαίου και κυβερνήσεων για κάθε κερδοφόρο κομμάτι του δημοσίου: Ο παλιός ενιαίος φορέας, που είχε έλεγχο στο σύνολο των διαδικασιών (άρα και των μέτρων ασφάλειας), έσπασε σταδιακά σε τρία κομμάτια (ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ), το πιο κερδοφόρο πουλήθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ στην FSI κι έτσι προέκυψε η ιδιωτική Hellenic Train η οποία «διασφαλίζει την ποιότητα των ταξιδιών [μας] και εγγυάται ασφαλείς, γρήγορες και με ακρίβεια διαδρομές» . Επιπλέον, τμήματα έργων μοιράστηκαν και σε εργολάβους, 1/3 εδώ, 1/3 εκεί κι 1/3 παραπέρα. Αρμοδιότητες, έλεγχος κι ευθύνες μοιράστηκαν και χάθηκαν, με τους ιδιώτες να έχουν τις λιγότερες, αλλά να διασφαλίζουν το μεγαλύτερο κέρδος. Τα τρένα συνέχιζαν να κάνουν δρομολόγια, εισιτήρια συνέχιζαν να κόβονται, λεφτά συνέχιζαν να βγαίνουν, ενώ η τήρηση των κανόνων ασφάλειας, η ασφάλεια δηλαδή εργαζομένων και επιβατών, δεν ήταν παρά ένα περιττό βάρος, ένα κόστος που έπρεπε να μειωθεί για να αυξηθεί το κέρδος για τους ιδιώτες. Πάμε κι όπου βγει…

Τι άλλο έγινε; Ό,τι γίνεται σε όλο το δημόσιο. Ο οργανισμός “εξυγιάνθηκε” προκειμένου να πωληθεί. Το προσωπικό μειώθηκε δραστικά, εργαζόμενοι μετατάχθηκαν σε φορείς του δημοσίου άσχετους με το αντικείμενό τους, σε υπηρεσίες για τις οποίες δεν είχαν καμιά εξειδίκευση. Και μετά την πώληση, στο κομμάτι που απέμεινε στο δημόσιο, το προσωπικό συνέχισε να μειώνεται, όπως και η κρατική χρηματοδότηση συνολικά, στο όνομα της “Εθνικής Οικονομίας” (με τα Μνημόνια να αποτελούν μια καλή δικαιολογία για ήδη αποφασισμένες πολιτικές). Αντί για 2.100 εργαζόμενους που προέβλεπε το οργανόγραμμα του ΟΣΕ (και ξέρουμε ότι τα οργανογράμματα είναι συνήθως φειδωλά σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες), υπήρχαν 750. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να δουλεύουν περισσότερο, με μεγαλύτερη ένταση, κάθε μέρα, όλη μέρα, αντικαθιστώντας ο καθένας άλλους δύο που δεν υπήρχαν. Προσλήψεις; Δε χρειάζονταν. Τα κενά μπορούσαν να καλυφθούν και με την εντατικοποίηση και με την “ανάθεση παροχής υπηρεσιών ειδικότητας σταθμάρχη για χρονικό διάστημα 6 μηνών”, με μπλοκάκι. Πάμε κι όπου βγει…

Την Τρίτη το βράδυ, για μια ακόμη φορά, επιβάτες και εργαζόμενοι μπήκαν σε ένα τρένο που ξεκίνησε μια διαδρομή. Πάμε κι όπου βγει…

Μόνο που αυτή τη φορά, δεν έφτασαν στον προορισμό τους .

Ό,τι έγινε στα τρένα είναι αυτό που γίνεται παντού στο δημόσιο, ιδιωτικοποιημένο πλήρως ή μερικώς . Ολόκληρο το δημόσιο λειτουργεί στον αυτόματο, στη λογική του Πάμε κι όπου βγει… Νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια, σχολεία, δήμοι, κ.α. Όλο και λιγότερο προσωπικό, όλο και λιγότερη χρηματοδότηση, όλο και μεγαλύτερη απαξίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών και των κανόνων ασφάλειας για εργαζόμενους και εξυπηρετούμενους. Όλο και μεγαλύτερο σπάσιμο σε κομμάτια, με τα “φιλέτα” να πηγαίνουν στους ιδιώτες, είτε με την πώληση ολόκληρων τμημάτων σε εταιρείες είτε με τη μεταβίβαση υπηρεσιών σε εργολάβους (συντηρήσεις, φύλαξη, καθαριότητα, κ.α.). Ο,τι απομένει στο δημόσιο λειτουργεί με ένα ελάχιστο, γερασμένο, κακοπληρωμένο προσωπικό, με κακοσυντηρημένες ή ανύπαρκτες υποδομές. Όσο για το προσωπικό (προσωπικό του δημοσίου και αυτό, συνάδελφοί μας που δουλεύουν δίπλα μας) που υπάγεται στους ιδιώτες; Συνθήκες γαλέρας, ανύπαρκτα δικαιώματα, ασφάλεια μηδενική. Τα εργατικά ατυχήματα και στο δημόσιο αυξάνονται και δε χρειάζεται να αναρωτιέται κανείς γιατί.

Τη Τρίτη το βράδυ, έγινε σαφές σε όλο τον κόσμο, ακόμα και αν δεν το είχε διαπιστώσει μέχρι στιγμής, πως αυτές είναι οι συνθήκες κι αυτές τις συνέπειες έχουν. Οι εργαζόμενοι όλο και λιγότεροι είμαστε, όλο και με μεγαλύτερη πίεση δουλεύουμε, σε όλο και χειρότερες εργασιακές συνθήκες, με όλο και λιγότερα δικαιώματα, με όλο και λιγότερες συνθήκες ασφάλειας. Με το ενδεχόμενο ενός ΟΧΙ “ανθρώπινου λάθους”, σε υπηρεσίες που διέπονται από τις ίδιες πολιτικές με αυτές των τρένων, να έρχεται όλο και πιο κοντά για εργαζόμενους κι εξυπηρετούμενους.

Η τραγωδία στα τρένα ήταν η μεγαλύτερη. Δεν ήταν όμως ούτε η πρώτη, ούτε η μόνη . Ο κατάλογος είναι μακρύς. Μπορεί οι τραγωδίες να ήταν αριθμητικά μικρότερες, άρα οι εκάστοτε κυβερνήσεις μπορούσαν και τις συγκάλυπταν χωρίς τις δυσάρεστες ερωτήσεις από το σύνολο της κοινωνίας. Κάποτε όμως θα φτάναμε στο «μη διαχειρίσιμο» γεγονός.

Και σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν αρκεί το “εθνικό πένθος”. Επιβάλλεται η οργή κι ο αγώνας κάθε μέρα, όλη μέρα, για να μη συμβεί καμιά άλλη προδιαγεγραμμένη τραγωδία.

Πάμε κι όπου βγει ;

ΟΧΙ. ΔΕ ΘΑ ΠΑΜΕ ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ.

Παλεύουμε για να έχουμε έλεγχο στο Πού πάμε και στο τι θα βγει.

Παλεύουμε, χρόνια ολόκληρα και θα συνεχίσουμε, για να είναι το κριτήριο οι ζωές κι όχι τα κέρδη.

Συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Όλες και όλοι στην Απεργία την Τετάρτη 8/3.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ!

 

Προτεραιότητες…

Εδώ και μήνες, ο φόρτος εργασίας στις υπηρεσίες του ΕΚΠΑ αυξάνεται. Το ίδιο αυξάνεται όμως και ο ρυθμός μείωσης του προσωπικού. Στις συνταξιοδοτήσεις, που αρκούν από μόνες τους για την υποστελέχωση, έχει προστεθεί και η κινητικότητα όπου, ακόμα και αν το ισοζύγιο είναι μηδενικό, υπάρχουν υπηρεσίες που διαρκώς χάνουν προσωπικό.

Οι υπηρεσίες οδηγούνται σε οριακό σημείο. Projects, πιστοποιήσεις, «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» κ.α. κάθε μέρα αυξάνουν τον όγκο εργασίας. Υπηρεσίες υπολειτουργούν γιατί απλά δεν φτάνει το προσωπικό. Σε άλλες η εντατικοποίηση έχει “χτυπήσει κόκκινο" προ πολλού και οι εργαζόμενοι αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε εκτός από καθημερινές, ΣΚ κι αργίες, χωρίς ωράριο και χωρίς υπερωρίες. Με ένα μισθό που δεν καλύπτει ούτε στοιχειωδώς τις ανάγκες μας.

Αυτό φυσικά, δε φαίνεται να απασχολεί τη Διοίκηση του Ιδρύματος , η οποία εν μέσω μιας μακράς προεκλογικής εκστρατείας για τα Συμβούλια Ιδρύματος και μιας «ιδιαίτερης» σχέσης με το υπουργείο Παιδείας, περί άλλων τυρβάζει.

Σε ένα Ίδρυμα που όλα πρέπει να γίνουν στην ώρα τους, κανείς δε μιλάει, κανείς δεν αντιδρά. Το προσωπικό μπορεί να δουλεύει με συνθήκες γαλέρας, αλλά όλα πρέπει να γίνουν. Πρέπει άλλωστε κάποιοι να αποδείξουν πως είναι ικανοί είτε για να αναλάβουν ως μάνατζερ το Ίδρυμα είτε να αποκτήσουν μια προνομιακή σχέση με την κυβέρνηση και τις προτεραιότητές της, εξασφαλίζοντας μια νέα προσοδοφόρα καριέρα σε άλλους τομείς εκτός ΑΕΙ.

Στο χορό φυσικά μπαίνουν και διάφοροι “συνάδελφοί” με θέσεις ευθύνης που παριστάνοντας τα “αφεντικά” μέσα στην ψευδαίσθηση και τη βολή τους, αντλούν ικανοποίηση από έναν τίτλο κι ένα ψευτοεπίδομα, πιέζουν εμάς, τους “απλούς” εργαζόμενους προσθέτοντας φυσικά το δικό τους “λιθαράκι” στο ανυπόφορο της κατάστασης.

Η Διοίκηση στο μεταξύ επιμένει στο να κλείνει το Ίδρυμα για οποιαδήποτε αφορμή (καιρικά φαινόμενα, κινητοποιήσεις, εορτασμούς) αναστέλλοντας μόνο τις εκπαιδευτικές και όχι τις διοικητικές λειτουργίες. Το μισό προσωπικό που έχει σχέση με την εκπαίδευση κάθεται σπίτι του και το άλλο μισό εργάζεται κανονικά. Και η αρχή της ισονομίας του Δημοσίου πάει στο καλάθι των αχρήστων.

Εν μέσω αυτών, η πλειοψηφία του ΔΣ του Συλλόγου των διοικητικών, ένα ζήτημα προκρίνει: Το να δηλώσουμε πόσοι από μας θα θέλαμε να πληρώνουμε από το μισθό μας για ένα πακέτο περίθαλψης από ιδιωτικό φορέα. Η αλήθεια είναι ότι μας περισσεύουν τα λεφτά…

Στη λογική της κυβέρνησης, και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, η πλειοψηφία του ΔΣ ζητάει από εμάς να αναλάβουμε το κόστος για τις υπηρεσίες υγείας, δίνοντας μέρος του –ανύπαρκτου– πλεονάσματός μας σε ιδιώτες προκειμένου να έχουμε πρόσβαση στα στοιχειώδη.

Να θυμίσουμε ότι δουλεύουμε σε ένα Ίδρυμα που εμπλέκεται μέσω πανεπιστημιακών νοσοκομείων στη δημόσια περίθαλψη. Αλήθεια, οι πανεπιστημιακοί γιατροί που εμπλέκονται σ’ αυτή, δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία; Είναι αθώοι του αίματος; Δεν έχουν καμιά δύναμη ή έστω διάθεση να απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες περίθαλψης ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους που απευθύνονται στο ΕΣΥ;

H πλειοψηφία του ΔΣ ως είθισται, κλείνει τα μάτια σε όλη αυτή την κατάσταση και απλά μας καλεί να πληρώσουμε από την άδεια τσέπη μας για αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Κλείνει τα μάτια στις ευθύνες και των πανεπιστημιακών γιατρών του ΕΚΠΑ, που είναι Διευθυντές κλινικών σε δημόσια νοσοκομεία και δεν όρθωσαν το ανάστημά τους για να απαιτήσουν ο ασθενής να μην περιμένει 16 ώρες στα επείγοντα, 3 μήνες για επείγουσα εγχείρηση και πολύ παραπάνω για «μη επείγουσα».

Οι αθώοι είναι λίγοι σ’ αυτή την ιστορία.

Και σίγουρα δεν είναι αθώοι όσοι ζητούν από ΕΜΑΣ να βάλουμε ξανά το χέρι στην τσέπη για να εξασφαλίσουμε για τον εαυτό μας και τις οικογένειές μας στοιχειώδη αγαθά τα οποία θα έπρεπε να είναι ΗΔΗ εξασφαλισμένα.

Εργαζόμαστε στο ΕΚΠΑ. Το ΕΚΠΑ έχει Πανεπιστημιακές κλινικές. Έχει και Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία και Θεραπευτήριο. Μπορεί ή δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι όποιος προσέρχεται σε αυτές, εργαζόμενος του ΕΚΠΑ ή μη, θα έχει την καλύτερη δυνατή περίθαλψη;

Ας αποφασίσει η πλειοψηφία του ΔΣ με ποιον τάσσεται. Σε κάθε περίπτωση, ας σταματήσει να βγάζει ανακοινώσεις περί δημόσιας και δωρεάν περίθαλψης, γιατί καταντάει γελοίο και υποκριτικό όλο αυτό, εάν την ίδια στιγμή, προσκαλεί τα μέλη του να πληρώσουν ιδιωτικά υγειονομικά ασφαλιστήρια από τα πολλά λεφτά που έχουν.

Προτείνουμε, συνάδελφοι της πλειοψηφίας του ΔΣ, στο μέλλον να διεξάγετε και δημοσκόπηση υπέρ εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε ιδιωτικούς φορείς ενώ ταυτόχρονα θα διαδηλώνετε υπέρ της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Καταστολή, το νέο υποχρεωτικό μάθημα στα ΑΕΙ

Με το «καλή ακαδημαϊκή χρονιά», ήρθε και η ΟΠΠΙ. Και μαζί με την ΟΠΠΙ, ήρθαν και τα ΜΑΤ. Γιατί η ΟΠΠΙ μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Όσο “πανεπιστημιακή” κι αν υποτίθεται ότι είναι αυτή η μορφή αστυνομοκρατίας στα ΑΕΙ, χρειάζεται και την “κανονική” αστυνομία για να εγκατασταθεί. Μια και το μόνο κοινό που έχει η ΟΠΠΙ με τα ΑΕΙ είναι ότι κάποιοι υπηρετούντες σ’ αυτήν ίσως και να πέρασαν και από ένα Τμήμα τους (αν και στα τυπικά προσόντα δεν ήταν απαραίτητο το πτυχίο ΑΕΙ) πριν «απορροφηθούν από την αγορά εργασίας», μια και, ως γνωστόν, σε ό,τι αφορά το δημόσιο, μόνο στα σώματα ασφαλείας και τις εκκλησίες προκηρύσσονται θέσεις μόνιμης και σταθερής απασχόλησης.

Μετά από ενάμιση χρόνο συζήτησης -γιατί τόσο τους πήρε για να τους εμφανίσουν λόγω των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων των φοιτητών- για ζητήματα όπως «θα έχουν όπλα ή όχι;», «θα έχουν –μόνο;- κλομπ;», «θα κάνουν φέις κοντρόλ;», κ.α., αποδείχθηκε ότι η ΟΠΠΙ δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού για να υπάρχει στα πανεπιστήμια καθημερινή παρουσία όπλων, κλομπ, φέις κοντρόλ, ξύλου και χημικών, και κάθε μορφής βίας και αυθαιρεσίας που μπορεί να “προσφέρει” αφειδώς η ελληνική αστυνομία. Τα ΜΑΤ άλλωστε έδρευαν στο ΑΠΘ όλο το καλοκαίρι και κανείς δεν ήταν τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι μετά τα “σκληρά” θα έρχονταν τα “μαλακά”. Μετά τα ΜΑΤ, έρχονται οι ΔΙΑΣ, μετά τους ΔΙΑΣ τα ΕΚΑΜ, και μετά τα ΕΚΑΜ όποια άλλη μονάδα είναι αποτελεσματικότερη στην καταστολή. Να μην ξεχάσουμε και τις αύρες (η σειρά είναι τυχαία, ο σχεδιασμός πάντα ανήκει στο υπουργείο καταστολής – ΠΡΟ.ΠΟ.).

Η κυβέρνηση είχε επιδοθεί εξαρχής στο κατασταλτικό της έργο, το οποίο προεκλογικώς είχε διαφημίσει. Μάλλον είναι η μόνη προεκλογική υπόσχεση που τήρησε. Επένδυσε στη βία, τους βασανισμούς και τον αφανισμό όποιου δεν της αρέσει. Στηριζόμενη στο υπόβαθρο που βρήκε από προηγούμενες κυβερνήσεις, εντείνοντας όμως το λόγο και την πρακτική περί “νόμου και τάξης”, αποφάσισε να μην αφήσει όρθιο τίποτα που να μπορεί να σταθεί απέναντι στα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Δημιούργησε παράλληλα και ένα πλαίσιο ανοιχτά πληρωμένης πληροφόρησης για να διασφαλίσει τον απαραίτητο στρατό των ΜΜΕ που θα τη στηρίζουν.

Η ώρα των πανεπιστημίων δε θα αργούσε. Ήταν από τις πρώτες προτεραιότητες για λόγους τόσο συμβολικούς όσο και πρακτικούς. Είναι πολλά τα λεφτά που κυκλοφορούν στα ΑΕΙ, μέσω της σύμπραξής τους με το κεφάλαιο, είναι πολλά τα συμφέροντα που παίζονται και τα απομεινάρια ελευθερίας και δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης προορίζονταν εξαρχής για τα σκουπίδια. Πέραν του τέλους του ασύλου, ένα απωθημένο είχε η κυβέρνηση: να τελειώνει με το “μονοπώλιο” της δημόσιας Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στα πτυχία και τα επαγγελματικά δικαιώματα. Το τελείωσε με τον πρόσφατο νόμο. Και, εκτός από τους κολλεγιάρχες, συναίνεσαν σε αυτό και κάποιοι πανεπιστημιακοί “δάσκαλοι”, για λόγους δικών τους συμφερόντων.

Σύμφωνα με εκπροσώπους της κυβέρνησης, ο νόμος για την εγκατάσταση της ΟΠΠΙ εφαρμόζεται σε πλήρη συνεργασία με τις αρχές των ΑΕΙ. Παρόλα αυτά, οι Πρυτανικές αρχές -στην πλειονότητά τους- συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από το «δεν είμαστε το κράτος, άλλοι αποφασίζουν», μια γελοία δικαιολογία που κανέναν δεν πείθει. Το αλισβερίσι -και με την σημερινή υπουργό Παιδείας- για να περάσει όλο το αίσχος των μέτρων και του νέου νόμου πλαισίου, και ανταλλάγματα απέφερε στο αντιδραστικότερο κομμάτι των πανεπιστημιακών και τη συναίνεσή τους διασφάλισε σε όλα τα μέτρα καταστολής. Όχι ότι οι κυρίαρχοι των ΑΕΙ είχαν πρόβλημα με την καταστολή. Η μετατροπή των πανεπιστημίων σε χώρο –ή προθάλαμο, γιατί οι μπίζνες γίνονται κι εκτός ΑΕΙ- κέρδους για τους ίδιους και το κεφάλαιο ήταν πάντα στις πρώτες προτεραιότητες ορισμένων και αυτό δεν μπορεί να γίνει όπου ακόμα αντιστάσεις μπορούν να ανθίζουν.

Η στροφή των πανεπιστημιακών αρχών στην κατεύθυνση αυτή, δεν είναι τυχαία. Επί δεκαετίες το πλάνο το πρότειναν οι πιο «προχωρημένοι», δεν έβρισκε όμως πρόσφορο έδαφος. Σήμερα, που το “πανεπιστημιακός” έχει καταστεί, για πάρα πολλούς, ξεκάθαρα και χωρίς κανένα πρόσχημα, μια καλή προσθήκη στην επωνυμία τους για επικερδείς δουλειές, η συμφωνία με την καταστολή μπορεί και να λέγεται ανοιχτά και να γίνεται καθημερινό έργο μέσα στα ΑΕΙ με διώξεις και πειθαρχικά εναντίον φοιτητών κι εργαζομένων, χέρι - χέρι με την όποια κυβέρνηση (κι αυτό δεν είναι καινούριο). Ας δηλώσουν ανοιχτά τη συμφωνία τους με την εγκατάσταση της αστυνομίας στα ΑΕΙ λοιπόν και όποιοι, πρυτανικές αρχές και άλλοι, μέσα στα Πανεπιστήμια τη στηρίζουν. Κι ας σταματήσουν κάποιοι να ακροβατούν ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά (του κοινοβουλίου) για να έχουν ανοιχτές όλες τις πόρτες για τη μετέπειτα καριέρα τους, είναι βαρετό. Ούτως ή άλλως, οι διαφορές είναι μικρές, αλλά πάντα η ειλικρίνεια εκτιμάται.

Για μας, διαφωνούν με την καταστολή πρυτανικές αρχές και πανεπιστημιακοί που το δηλώνουν καθαρά και ξάστερα και το αποδεικνύουν και με τις πράξεις τους. Δυστυχώς για τους σχεδιασμούς διαφόρων, το είδος δεν έχει ακόμα εκλείψει.

Από τη Δευτέρα, 5/9, ΟΠΠΙ και ΜΑΤ επιχειρούν να εγκατασταθούν στις πύλες του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ.

Από την πρώτη στιγμή, φοιτητές κι εργαζόμενοι βρεθήκαμε εκεί για να προασπίσουμε το αυτονόητο: ο χώρος σπουδών και δουλειάς μας δε θα γίνει πεδίο άσκησης βίας και καταστολής. Δε θα γίνουν τα ΑΕΙ ένας χώρος πλήρως ελεγχόμενος, αποστερημένος από κάθε ελευθερία, για να χορεύουν κράτος και κεφάλαιο, στερώντας μας κάθε επιθυμία και δικαίωμα.

Η μάχη αυτή δεν ξεκίνησε σήμερα. Δίνεται εδώ και χρόνια. Κι όσοι κυβερνητικοί, κομματικοί, πανεπιστημιακοί και άλλοι παράγοντες επιμένουν να χαρακτηρίζουν “ασήμαντη” την αντίσταση που συναντάνε, θα πρέπει κάποτε να απαντήσουν: Γιατί ακόμα συνεχίζει να αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά τους;

Η μάχη που δίνεται σήμερα είναι σημαντική. Κι έχουμε πάρει θέση. Μαζί με τους αγωνιζόμενους φοιτητές, εργαζόμενους και διδάσκοντες.

ΟΥΤΕ ΜΕΣΑ ΟΥΤΕ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΕΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ!

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ANAΡXIKOY ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης διανύει την 68η ημέρα απεργίας πείνας διεκδικώντας το δικαίωμα της υφ’ όρων απόλυσης του έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής του και πληρώντας όλες τις απαραίτητες τυπικές προϋποθέσεις.

Τα συνεχή απορριπτικά συμβούλια αποφυλάκισης με έωλες δικαιολογίες περί πιθανότητας τέλεσης νέων αδικημάτων μόνο θυμηδία προκαλούν.

Η κυβέρνηση για ακόμα μια φορά δείχνει το πρόσωπο της επιμένοντας στην διακριτική και αυθαίρετη μεταχείριση των κρατουμένων αποδεικνύοντας περίτρανα τον ταξικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης που ρίχνει στα «μαλακά» τους ισχυρούς και «δαγκώνει» τους αντιπάλους της. Μιας δικαιοσύνης σάπιας που αφήνει ελεύθερους καταδικασμένους παιδοβιαστές όπως ο Λιγνάδης, τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, του Ζακ Κωστόπουλου, του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μιας δικαιοσύνης που προστατεύει ισχυρούς όπως τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονική.

Απέναντι στη δικαστική αυθαιρεσία το μόνο ανάχωμα που μπορεί να βάλει ένας κρατούμενος είναι το σώμα του. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης από τις 23/05/2022 επέλεξε αυτό το δρόμο. Σήμερα έχοντας χάσει πάνω από το 21% του αρχικού του βάρους παρουσιάζει ραγδαία επιδείνωση της υγείας του και εξωθείται από τις δικαστικές αρχές σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Φρουρούμενος σε πλήρη απομόνωση στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας σε συνθήκες που συνιστούν βασανιστήριο. Χωρίς συνοδό, σε αισθητηριακή απομόνωση, σε πλήρη απαγόρευσή στενής επαφής με οικείους, δικηγόρους ακόμα και με την προσωπική του Ιατρό, κα. Παντελία Βεργοπούλου, Διευθύντρια ΕΣΥ που της απαγορεύτηκε ακόμα και η κλινική του εξέταση. Της επιτράπηκε μόνο η συνομιλία πίσω από τα κάγκελα και με την συνεχή παρουσία αστυνομικών καταργώντας ακόμα και τη σχέση ιατρού – ασθενή.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε κρατούμενο που διεκδικεί τα δικαιώματα του απέναντι σε ένα κράτος που παραβιάζει σταθερά ακόμα και τους δικούς του νόμους.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ 

ΕΞΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

 ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ

ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 ΙΟΥΝΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΕΚΠΑ
ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Τις τελευταίες ημέρες ακούγεται όλο και περισσότερο ότι επίκειται η είσοδος της -πανεπιστημιακής- αστυνομίας (ΟΠΠΙ) στα ΑΕΙ. Η αστυνομία, χωρίς προσχήματα “πανεπιστημιακού” ύφους, με την ξεκάθαρη της μορφή, τα ΜΑΤ, έχει ήδη εγκατασταθεί το τελευταίο διάστημα στο ΑΠΘ, όπου οι δυνάμεις καταστολής, με την πλήρη κάλυψη της πρυτανείας, έχουν μετατρέψει τις σχολές σε πεδίο άσκησης της κρατικής βίας και καταστολής. Η παρουσία τους είχε σοβαρότατες συνέπειες, όπως τη δολοφονική επίθεση σε βάρος φοιτητή που δέχθηκε φωτοβολίδα κρότου λάμψης με ευθεία βολή στο πρόσωπο.

Η αστυνομία, εδώ και καιρό, μπαινοβγαίνει κατά βούληση, με τις ευλογίες των πρυτανικών αρχών, στα ΑΕΙ. Η ΟΠΠΙ δεν έρχεται για να εγγυηθεί τίποτα άλλο παρά την επιχειρηματική λειτουργία και την εμπορευματοποίηση των ΑΕΙ, εξορίζοντας την αμφισβήτηση και τους αγώνες από έναν ιστορικό χώρο ελευθερίας. Για να εμπεδωθεί αυτός ο χαρακτήρας των Πανεπιστημίων, για τον οποίο όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν βάλει το λιθάρι –κι όχι λιθαράκι- τους, η κυβέρνηση της ΝΔ ανακοίνωσε και ένα νέο νόμο πλαίσιο περαιτέρω κατάργησης της δωρεάν Παιδείας και της ελεύθερης σκέψης, όπου μάνατζερ θα διασφαλίζουν την απόλυτη κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η παρουσία της αστυνομίας στα ΑΕΙ, ήταν, είναι και θα είναι αιτία πολέμου για όλους μας, φοιτητές κι εργαζόμενους, μέσα κι έξω από τα Πανεπιστήμια.

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 6π.μ.

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΔΙΝΕΤΑΙ Η ΜΑΧΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΑ ΑΕΙ