Ποιος αποφασίζει να περιορίσει την εθελοντική αιμοδοσία;

Παρά τις πλείστες ανακοινώσεις περί εθελοντικής αιμοδοσίας σε Τμήματα και Σχολές του ΕΚΠΑ, παρά τη λειτουργία σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία και κλινικές υπηρεσιών αιμοδοσίας, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των αρμόδιων κρατικών φορέων και τις τεράστιες ανάγκες των νοσοκομείων για αίμα, κάποιοι φαίνεται ότι έχουν αποφασίσει να μην υποστηρίζουν στην πράξη την προσφορά αίματος από εργαζόμενους του ΕΚΠΑ. Το δικαίωμα των συμβασιούχων του Ιδρύματος να παίρνουν τις άδειες που προβλέπονται τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα για ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ που δίνει αίμα αμφισβητείται από ορισμένους με ένα σκεπτικό που μόνο άστοχο μπορεί να χαρακτηριστεί.

Το πιο πρόσφατο συμβάν; Η άρνηση χορήγησης άδειας σε συνάδελφο - εθελόντρια αιμοδότρια με την απειλή μάλιστα να μην πληρωθεί για ένα μήνα.

«Δώσε αίμα, σώζεις μια ζωή»

Το σλόγκαν αυτό μας συνοδεύει πολλές δεκαετίες πια. Και αν προβλήθηκε τόσο ήταν για να γίνει συνείδηση η αναγκαιότητα της προσφοράς αίματος σε όλους μας, πριν βρεθούμε στη δυσχερή θέση να το έχουμε ανάγκη, οι ίδιοι ή οι δικοί μας άνθρωποι. Έγινε όμως συνείδηση σε όλους;

Είναι λογικό σε ένα Ίδρυμα που η μισή Διοίκησή του προέρχεται παραδοσιακά από τη διεθνώς αναγνωρισμένη Ιατρική Σχολή, που καθηγητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και απόφοιτοί του διαχειρίζονται ασθενείς σε καθημερινή βάση σε πλήθος νοσοκομείων της Αττικής να μην είναι δεδομένη η έμπρακτη υποστήριξη της εθελοντικής αιμοδοσίας ΟΛΩΝ των μελών της κοινότητάς του;

Αναρωτιόμαστε τα προφανή και αναμένουμε την άμεση διευθέτηση του ζητήματος, με παρέμβαση της Διοίκησης του ΕΚΠΑ.

                                                                       ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ

Τα γεγονότα της Παρασκευής, 29/11, στη Σύνοδο Πρυτάνεων, είναι λίγο πολύ γνωστά. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στους φοιτητές που είχαν συγκεντρωθεί για να μεταφέρουν τα αιτήματά τους, χτύπησαν πολλούς, τραυμάτισαν σοβαρά τέσσερις, ένας οδηγήθηκε στο χειρουργείο.

Την ίδια ώρα, η Σύνοδος διεξαγόταν κανονικά. Φαίνεται ότι ο ήχος από τα χτυπήματα των δυνάμεων καταστολής και οι κραυγές των τραυματιών δεν έφταναν μέχρι την πόρτα της συνεδρίασης των επικεφαλής των ΑΕΙ. Γι αυτό ίσως δε θεώρησαν σκόπιμο να διακόψουν τη συζήτησή τους για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τι συνέβαινε… Μετά από οχλήσεις και παρεμβάσεις, στάλθηκε ένας εκπρόσωπός τους απλώς και μόνο για να διαβιβάσει στους ξυλοκοπημένους φοιτητές ότι 5μελής αντιπροσωπία θα γίνονταν δεκτή. Οι τραυματίες και το αίμα που -κυριολεκτικώς- είχε ποτίσει το δρόμο πάνω στον οποίο περπατούσε ο εκπρόσωπος της Συνόδου, δεν αποτέλεσαν ζήτημα. Αυτά ήταν μάλλον αποτέλεσμα της “αυθάδειας” των φοιτητών να έχουν αιτήματα και άρα δεν αφορούσαν κανέναν εκπρόσωπο των Διοικήσεων των ΑΕΙ…

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία κάποιου συμμετέχοντος στη Σύνοδο δίπλα σε φοιτητή με ανοιγμένο κεφάλι. Σειρά φωτογραφιών όμως είδαν το φως της δημοσιότητας την επομένη, με περιχαρείς Πρυτάνεις να ποζάρουν δίπλα στη χαμογελαστή κ. Κεραμέως. Οι πολιτικές συμφωνίες είναι δεδομένες και τελικά εκφράζονται ανοιχτά.

Η Σύνοδος εξέδωσε μια ανακοίνωση ενδεικτική των θέσεών της. Αναφέρθηκε σε «συγκρουσιακό επεισόδιο μεταξύ ομάδας φοιτητών και αστυνομίας», έκφραση που ούτε σε διαφωνία μεταξύ οπαδών αντίπαλων ομάδων δε θα άρμοζε. Σαν να ήταν απ’ την μια “κάποιοι” φοιτητές (ξένοι προς τη μεγάλη πλειοψηφία των “καλών” συναδέλφων τους…) κι απ’ την άλλη μια -κάποια, γενικώς και αορίστως- αστυνομία, κι όχι ένας μηχανισμός καταστολής που λειτουργεί βάσει εντολών.

Οι Πρυτάνεις αποσαφήνισαν επίσης ότι σέβονται το διάλογο όταν αποκλείεται «η άσκηση οιασδήποτε μορφής βίας και αυθαιρεσίας». Δεν αναφέρονταν όμως στην αστυνομία, αλλά σε «όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας», τους φοιτητές στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι οποίοι προφανώς “αυθαιρέτησαν”, αφού «προσκλήθηκαν να μεταφέρουν τα αιτήματά τους μέσω επιτροπής», αλλά δεν υπάκουσαν. Σύμφωνα δε με την ανακοίνωση, τα παιδιά, που δεν άξιζαν ούτε να πάει ένας Πανεπιστημιακός απευθείας να τους μιλήσει εξαρχής, ούτε να πάει κάποιος εκ των υστέρων να δει τους τραυματίες που περίμεναν να μεταφερθούν στο νοσοκομείο, πρέπει να καταλάβουν ότι χρειάζονται «όραμα και συναινέσεις, τήρηση δημοκρατικών κανόνων, ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και καλή προαίρεση». Ενδεχομένως, πρέπει να καταλάβουν και ότι «το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας» (όπως το είπε -κατά δήλωσή του «γλυκά»- Υπουργός της κυβέρνησης)…

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΤΟΥ ΤΟΥ ΕΚΠΑ

Την Τρίτη, 3/12, πραγματοποιήθηκε μια, μάλλον σύντομη για την περίσταση, συνεδρίαση της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ. Παρά τις καταγγελίες των φοιτητών, βγήκε μια ανακοίνωση που ήταν ήδη έτοιμη πριν την έναρξη της συζήτησης, στο ύφος αυτής της Συνόδου. Στην ανακοίνωση αντιπαρατίθεται, πάντα στο πλαίσιο «της εκπαιδευτικής κοινότητας και του Δημόσιου Πανεπιστημίου», κι όχι σε ό,τι αφορά τα ΜΑΤ και την κυβέρνηση, ο «διάλογος και ο αλληλοσεβασμός» με «πράξεις βίας, αυθαιρεσίας και αντιδημοκρατική συμπεριφορά». Επιπλέον, επισημαίνεται η ανάγκη «τήρησης των δημοκρατικών κανόνων λειτουργίας» που, όπως φαίνεται, κινδυνεύουν από τους φοιτητές, οι οποίοι μάλιστα “εγκαλούνται” τόσο για έλλειψη σεβασμού προς το Δημόσιο Πανεπιστήμιο όσο και για υπονόμευσή του…

Κάτω από αυτή την αποκαλυπτική παράθεση των θέσεων και της Διοίκησης του ΕΚΠΑ, η οποία αντιμετωπίζει σαν εσωτερικό εχθρό τους φοιτητές του και συμπλέει πρόθυμα με την κυβέρνηση, υπό τη μαζική και δίκαιη διαμαρτυρία των φοιτητών, προστέθηκαν στο κείμενο και κάποια “φοιτητικά” θέματα: το ζήτημα της αναγνώρισης επαγγελματικής ισοτιμίας πτυχίων μη ομοταγών ιδρυμάτων και κολλεγίων (λίγο αργά βέβαια, μια και αυτή έχει γίνει πράξη προ πολλού), καθώς και η σίτιση κι η στέγαση (μέσω ΙΝΕΔΙΒΙΜ φυσικά, γιατί κάπως πρέπει να ζήσουν κι οι εργολάβοι…). Καμιά αναφορά δεν έγινε φυσικά σε ζητήματα που συγκρούονται με τις κυβερνητικές και μνημονιακές πολιτικές (ν+2, βάση του 10, διαγραφές, δίδακτρα, συνεχής αξιολόγηση δομών και Προγραμμάτων Σπουδών, κ.α.) με στόχο την περαιτέρω μετατροπή της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε εμπόρευμα για λίγους κι εκλεκτούς και την πλήρη μεταμόρφωση των Ιδρυμάτων σε Α.Ε. στην υπηρεσία της αγοράς.

Προστέθηκαν επίσης κάποια “ανώδυνα” αιτήματα, όπως η αναγκαιότητα προσλήψεων μελών ΔΕΠ, διοικητικού και τεχνικού προσωπικού (καμιά αναφορά σε συμβασιούχους και εργολαβικούς εργαζόμενους), καθώς και το ζήτημα της ελλιπούς χρηματοδότησης (με την υπόμνηση ότι τα λεφτά για τη λειτουργία του ΕΚΠΑ τα φέρνουν τα προγράμματα μελών ΔΕΠ, υπόμνηση-παρότρυνση για να αλλάξει το νομικό πλαίσιο λειτουργίας του ΕΛΚΕ).

Το τελευταίο διάστημα, η στροφή των Διοικήσεων των ΑΕΙ προς αντιδραστικές κατευθύνσεις είναι προφανής. Η αλήθεια είναι ότι, υπ’ αυτές τις συνθήκες, με μέλη Συγκλήτων ΑΕΙ στην πλειοψηφία τους να τελούν σε αφωνία στις συνεδριάσεις, με πολλούς πανεπιστημιακούς παράγοντες πιο αντιδραστικούς ακόμα και από τον εκάστοτε θεσμικό εκπρόσωπο οποιασδήποτε κυβέρνησης, δεν περιμένουμε τίποτα.

Στεκόμαστε στο πλάι όλων των αγωνιζόμενων φοιτητών, μελών ΔΕΠ, εργαζόμενων και ανέργων, μέσα κι έξω από το Πανεπιστήμιο. Για εμάς, όποιος παίρνει θέση υπέρ εκείνων που ανοίγουν κεφάλια, που απαγάγουν, συλλαμβάνουν και καταδικάζουν αυτούς που αγωνίζονται είναι απέναντι. Ο καθένας παίρνει θέση κάθε μέρα που περνάει. Κι η δική μας είναι σαφής.

Δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας στην κατάληψη «Λέλας Καραγιάννη» (που στεγάζεται σε κτήριο ιδιοκτησίας ΕΚΠΑ, ΕΜΠ και ΑΣΚΤ), όπως και σε όλες τις άλλες καταλήψεις, ενόψει του τελεσίγραφου Χρυσοχοΐδη. Συμμετέχοντες σε καταλήψεις στάθηκαν στο πλάι μας όταν η διαθεσιμότητα και οι απολύσεις ήταν η πραγματικότητά μας. Ο αγώνας, η δημιουργικότητα, η συλλογική ζωή και η αλληλεγγύη δεν εκκενώνονται.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ