Τα
τελευταία
χρόνια, και
ειδικότερα από
το 2015 και
μετά, κι ενώ
οι μνημονιακές
πολιτικές
συνεχίζονταν
από την
κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,
για να
ενταθούν ακόμα
περισσότερο
σήμερα από
αυτή
της ΝΔ (με
τους
συνεργάτες
της, ΚΙΝΑΛ,
Ελλ. Λύση,
κ.α.), ο
εφησυχασμός
που
καλλιέργησαν
οι πλειοψηφίες
των
συνδικαλιστικών
οργανώσεων,
οδήγησαν
συλλόγους
και σωματεία
στο να χάσουν
τη ζωντάνια
και τη δύναμή
τους να
αντιδρούν.
Η
επίθεση στα
δικαιώματά μας
όμως
συνεχίστηκε:
επιπλέον
περικοπές
στην κοινωνική
ασφάλιση,
περαιτέρω ιδιωτικοποίηση
της Υγείας,
θεσμοθέτηση
της αξιολόγησης
με στόχο απολύσεις,
μειώσεις
μισθών,
κ.ά.,
κρατική
παρέμβαση
στη λειτουργία
των σωματείων,
επέλαση
ενάντια
στο δικαίωμα
της απεργίας
(50%+1 για
απαρτία ΓΣ και
λήψη
αποφάσεων,
ηλεκτρονικό
φακέλωμα
μελών, εμπλοκή
της ΕΥΠ στο
δημόσιο,
κ.α.), επίθεση
στα εργασιακά
δικαιώματα
(κατάργηση των
Σ.Σ.Ε., της
Κυριακάτικης
αργίας, κ.ά.).
Το περιβάλλον
και οι φυσικοί
πόροι
παραδόθηκαν στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η τριτοβάθμια
εκπαίδευση
επίσης,
το περιεχόμενο
των
προγραμμάτων
σπουδών και
της έρευνας θα υπαγορεύονται από τα
συμφέροντα των
εταιρειών,
ενάντια στις
κοινωνικές
ανάγκες, ενώ το
Άσυλο
καταργήθηκε
για να
διασφαλιστεί η
απρόσκοπτη
επέλαση του
κεφαλαίου. Τα
κοινωνικά
και πολιτικά
δικαιώματα
βαίνουν
προς κατάργηση,
με τους αγώνες
να βρίσκονται
στο στόχαστρο.
Το ίδιο και τα
ανθρώπινα
δικαιώματα, με
τους πρόσφυγες
να χάνουν
κάθε στοιχειώδη
προστασία.
ΓΙΑ
ΤΗΝ ΟΔΠΤΕ
Η ΟΔΠΤΕ,
καθρέφτης των
δυνάμεων που
ηγούνται στους
πρωτοβάθμιους
συλλόγους, όλο
το
προηγούμενο
διάστημα,
συνέχισε να
προωθεί το
συνδικαλισμό
δια
αντιπροσώπων-παραγόντων.
Η παρουσία
της ήταν τόσο
ανούσια που
το Υπουργείο
Παιδείας και
οι
Διοικήσεις των
Ιδρυμάτων δεν
τη χρειαζόταν
ούτε καν στο
ρόλο του
φερέγγυου
συνομιλητή για
να περάσουν τα
όποια μέτρα. Την
αγνόησαν
παντελώς.
Και η ίδια
αποδέχθηκε το
“αναπόφευκτο”,
αφού για την
πλειοψηφία του
Κεντρικού
Συμβουλίου
(ΚΣ) της
αρκούσαν οι
καρέκλες και
τα
αξιώματα. Όχι
μόνο δε
χρειαζόταν
κανένας
αγώνας, αλλά η
επιβολή σιγής
στους
εργαζόμενους
στα Πανεπιστήμια,
εκείνων που
με την
απεργία του 2013 έφεραν το
σύστημα
στα όριά
του και
νίκησαν, ήταν επιβεβλημένη. Με το ζόρι
συντασσόταν
ακόμα και με
αποφάσεις της
ΑΔΕΔΥ. Η
άρνηση της
πλειοψηφίας
του ΚΣ να
δώσει τη μάχη
ενάντια στην
αξιολόγηση, η
βούλησή της να
συνταχθεί με
κυβερνητικές
επιλογές, η πάντα καθυστερημένη
και ποτέ
αποφασιστική
αντίδραση
στις
συγχωνεύσεις
ΑΕΙ-ΤΕΙ, ήταν
ενδεικτικές. Σήμερα, ενώ
οι εργαζόμενοι
που σηκώνουν
το βάρος των
συγχωνεύσεων
υφίστανται
άθλιες
συνθήκες
εργασίας και
πίεση, η
ΟΔΠΤΕ
παραμένει
απούσα.
Όσο
για
φλέγοντα
ζητήματα
(υποστελέχωση,
εργασιακές
σχέσεις,
κ.α.) στα
Ιδρύματα; Μια
απόφαση του
Μαρτίου του
2019 για
κινητοποίηση
για τους
συμβασιούχους,
δεν
υλοποιήθηκε
ποτέ. Δε
συζητάμε για
“λεπτομέρειες”
(γενικότερα
αντεργατικά
μέτρα,
παρεμβάσεις
στα συνδικάτα,
κ.α.) που θα
έπρεπε να
βρουν την
ΟΔΠΤΕ
αντίθετη. Όσο
για την επίθεση
στο Άσυλο;
Καμιά
πρωτοβουλία,
κανένας
συντονισμός
με τους
φοιτητές.
Τι
έχουμε
λοιπόν; Μια
Ομοσπονδία
που η
ύπαρξή
της
δεν ενοχλεί
κανέναν,
ούτε τις
κυβερνήσεις,
ούτε τις
Διοικήσεις των
Ιδρυμάτων και
δε βοηθάει
τους
εργαζόμενους
παρά τα
πλήγματα που
δέχονται.
Που αποτελεί,
με ευθύνη της
πλειοψηφίας
της,
διακοσμητικό
όργανο. Που
αποφασίζει να
κάνει συνέδρια
που κοστίζουν
χιλιάδες ευρώ (λεφτά
των
εργαζομένων),
ενώ παράλληλα
αποκλείει
συλλόγους από
τη συμμετοχή
τους για
“χρέη”
ακόμα και της
τάξης των
1.000 ευρώ. Ο
Σύλλογος του
ΕΚΠΑ, παρά τα
χιλιάδες ευρώ
που έχει
πληρώσει τα
τελευταία
χρόνια,
βρίσκεται προ
του
αποκλεισμού
του, γιατί
οι εργαζόμενοί
του δεν
μπορούν να
βάλουν
βαθύτερα το
χέρι στην -άδειά τους-
τσέπη ή
γιατί τελικά
οι
δυνάμεις της
πλειοψηφίας
του Κ.Σ. έχουν
συμφέρον να
αποκλειστούν
κι άλλες φωνές
του απεργιακού
μετώπου του
2013 και από
την ΟΔΠΤΕ και
από την ΑΔΕΔΥ.
Αναμένουμε
τόσο
τον απολογισμό
αγώνα της
πλειοψηφίας
του ΚΣ, αλλά
και τον
οικονομικό,
για να
δούμε τελικά
τα κριτήριά
της. Σε καμιά
περίπτωση δεν
αποδεχόμαστε
τη στέρηση
του δικαιώματος
συμμετοχής,
στο
όνομα αλλότριων
συμφερόντων.
ΟΛΟΙ
ΕΜΕΙΣ
Όλοι
εμείς που
θέλουμε
ζωντανούς
συλλόγους,
ομοσπονδίες
και
τριτοβάθμιες
οργανώσεις,
εργαλεία αγώνα
στα
χέρια των
εργαζομένων,
αντιλαμβανόμαστε
το
συνδικαλισμό
ως ενεργή
σχέση, ως
αντιμετώπιση
των
προβλημάτων
μας, ως
οργάνωση,
συντροφικότητα
και
αλληλεγγύη.
Αισθανόμαστε
ότι οι
εργαζόμενοι
στα
Πανεπιστήμια
είναι κομμάτι
της
αγωνιζόμενης
κοινωνικής
πλειοψηφίας
μέσα και έξω
από τα
πανεπιστήμια.
Οι αγώνες μας
δεν
υπαγορεύονται
από κόμματα
και πολιτικά
γραφεία, ούτε
από τον κοινό
σχεδιασμό
συνδικάτων και
εργοδοσίας (βλ. «Κοινωνική
Συμμαχία»).
Για
μας τα
συνδικάτα
δεν είναι
μηχανισμοί
υποταγής
των
εργαζομένων
στην εργοδοσία
και το
κεφάλαιο, δεν
είναι ιμάντες
μεταβίβασης
κομματικών
γραμμών, δεν
είναι όργανα
διασφάλισης
καρεκλών για
σημερινούς
παράγοντες και
αυριανούς
βουλευτές και
υπουργούς, δεν
είναι μέσο
διασφάλισης
ατομικών
προνομίων.
Θεωρούμε
ότι
πρέπει να
είναι
αδιαμεσολάβητα,
οριζόντια και
αμεσοδημοκρατικά, με δυναμικές ΓΣ
και
πρωτοβουλίες
συντονισμού
Δημοσίου και
Ιδιωτικού
τομέα και να
προασπίζονται
μαζικά
και ταξικά τις
δικές μας
ανάγκες και
επιθυμίες.
Συμμετέχουμε στις
εκλογές
για την εκλογή
αντιπροσώπων
στο συνέδριο
της ΟΔΠΤΕ γιατί
θέλουμε
να
αλλάξει
η πολιτική
της. Σ’
αυτή την
κατεύθυνση
λειτουργήσαμε
μέσω του
Δικτύου
Διοικητικών με
τους
εκπροσώπους
μας
στο ΚΣ τα
προηγούμενα
χρόνια.
Δε συνδιαλεγόμαστε
με λογικές
γραφειοκρατικές,
εργοδοτικές
και κυβερνητικές.
Δεν
αποδεχόμαστε
τη λογική της
μετατροπής των
συνδικαλιστικών οργάνων σε μέσα
ατομικής και
κομματικής
ανάδειξης. Αγωνιζόμαστε
για συνδικάτα
εργαζομένων και αλληλεγγύης,
όχι
γραφειοκρατικά,
εργοδοτικά και
κυβερνητικά.
οχι στην
κατάργηση του
Πανεπιστημιακού Ασύλου
οχι στις
συγχωνεύσεις
ΑΕΙ-ΤΕΙ
οχι στην
ιδιωτικοποίηση
Παιδείας,
Υγείας,
κοινωνικών
υπηρεσιών,
δημοσίων
αγαθών
Καμία
απόλυση
εργαζόμενου (μόνιμου,
ΙΔΑΧ,
συμβασιούχου, εργολαβικού).
Προσλήψεις
τώρα με ενιαία
εργασιακά
δικαιώματα
Καμία
διαγραφή
φοιτητή.
Δωρεάν σίτιση,
στέγαση,
σπουδές για
όλους
Κατάργηση όλων
των
αντιασφαλιστικών
και
αντεργατικών
νόμων
Ενιαίες,
μόνιμες,
σταθερές
σχέσεις
εργασίας σε
δημοσίο-ιδιωτικό
τομέα,
κατάργηση
ελαστικών
σχέσεων
εργασίας,
επαναφορά
Συλλογικών
Συμβάσεων
Εργασίας
Αυξήσεις σε
μισθούς-
συντάξεις,
επαναφορά
δώρων και
επιδομάτων,
επιστροφή
όλων των
μνημονιακών
απωλειών,
οικονομικών
και θεσμικών
οχι στα
μέτρα εις
βάρος μας
και εισ βαροσ
της λαϊκης
κατοικιας
(πλειστηριασμοί,
κατασχέσεις,
κ.α.)
Όχι στις
πολιτικές
πολέμου,
φασισμού,
ρατσισμού.
Αλληλεγγύη
σε πρόσφυγες
και μετανάστες
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΑΘΗΝΩΝ
