Το
τελευταίο
διάστημα
βρισκόμαστε εν
μέσω πολλαπλών
παρατεταμένων
προεκλογικών
εκστρατειών· από
τις πρυτανικές
έως τις
δημοτικές,
περιφερειακές
και ευρωπαϊκές
εκλογές
παρατηρείται
μια πανστρατιά
προς άγρα
ψήφων. Οι
προεκλογικές
συζητήσεις,
παρά τις
επιμέρους
διαφορές τους,
φαίνεται να
έχουν ένα
κοινό
στοιχείο: τη
δημιουργία
εντέχνως της
αίσθησης ότι
όλα
βαίνουν καλώς
στον παράδεισο
στον οποίο
ζούμε και το
μόνο που μένει
είναι να
επιλέξουμε
αφεντικό ή
διαχειριστή
της τοπικής
ή ευρωπαϊκής
μας μοίρας.
Λες και η
διαχείριση
κάνει τη
διαφορά, ενώ
το
γενικότερο
πλαίσιο δεν
έχει καμιά
σημασία.
ΟΙ
ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ
Σε
ό,τι αφορά τις
πρυτανικές
εκλογές,
ειδικά, εδώ
και βδομάδες
δεχόμαστε
καταιγισμό
ανακοινώσεων (σ’
αυτές βρίσκει
κανείς και
κάποιες
“συναδελφικές”
αναφορές στο
διοικητικό
προσωπικό,
ούτε μία ψήφος
δεν πρέπει να
χαθεί άλλωστε),
στις οποίες οι
υποψήφιοι
περιγράφουν το
όραμά τους για
την “ανάπτυξη”
του
Πανεπιστημίου.
Πριν μπούμε
στη συζήτηση
για το πώς θα
επιτευχθεί
αυτή, θα ΄πρεπε
να
συμφωνήσουμε
τι εννοούμε ως
ανάπτυξη. Κι
είναι προφανές
ότι δεν
εννοούμε το
ίδιο.
Παρακολουθώντας
τις θέσεις των
υποψηφίων, δεν
φαίνεται να
υπάρχουν
ουσιαστικές
διαφοροποιήσεις
ως προς
βασικές
παραδοχές,
όπως:
-
Έμφαση
όχι στη
διεκδίκηση
κρατικής
χρηματοδότησης,
αλλά στην
εξεύρεση πόρων
από άλλες
πηγές:
Δίδακτρα σε
ΠΜΣ και
προπτυχιακά
(ενάντια στο
δικαίωμα ίσων
ευκαιριών
πρόσβασης στην
Τριτοβάθμια
Εκπαίδευση),
κατά
παραγγελία
έρευνα
(ενάντια στις
κοινωνικές
ανάγκες) κ.ά.
για τη
διασφάλιση
“οικονομικής
αυτονομίας”
του Ιδρύματος
-
Αποδοχή
της
νεοφιλελεύθερης προσέγγισης για το Πανεπιστήμιο και την Παιδεία
γενικότερα:
Σύνδεση των
Ιδρυμάτων με
συμφέροντα του
κεφαλαίου, με
επιχειρηματικές
προτεραιότητες, όχι μόνο ως προς την παραγόμενη έρευνα αλλά και την
παρεχόμενη
γνώση (άρα και
του
παραγόμενου
εργατικού
δυναμικού). Τα
προγράμματα
σπουδών
κατά
παραγγελία
είναι προ των
πυλών
-
Υιοθέτηση
της
λογικής περί
Πανεπιστημίων
– κέντρων
“ανομίας” και
επίθεση στο
άσυλο και τις
ελευθερίες,
συγκαλυμμένη ή
φανερή
-
Αδιαφορία
για τις
ανάγκες
εργαζομένων,
φοιτητών,
κοινωνίας και
σύμπνοια με
τις αποφάσεις
κυβέρνησης,
“θεσμών” κ.ά.,
στο όνομα της
“κρίσης”
ΤΑ
ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ
Το
ΕΚΠΑ δεν είναι
μια ακαδημαϊκή
κοινότητα της
οποίας μέλη
είμαστε όλοι,
ούτε μια
οικογένεια με
κοινά
συμφέροντα και
όνειρα. Ως
εργαζόμενοι
ξέρουμε ότι με
τις
Διοικήσεις του
ΕΚΠΑ
(Πρυτανικές
Αρχές,
Σύγκλητο κ.ά.)
δεν είχαμε την
ίδια θέση:
-
Όταν
το 2013 δίναμε
τον αγώνα
για τις θέσεις
εργασίας μας
και την
προάσπιση της
λειτουργίας
των υπηρεσιών
του δημόσιου
Πανεπιστημίου.
Δεν
χαρακτηρίζονταν
από
φιλεργατικό
προφίλ
διάφοροι
παράγοντες
του ΕΚΠΑ
εκείνη την
περίοδο. Όσο
για την τότε
Πρυτανική αρχή
(καθ’ όλα
αριστερή…);
αυτή
αποφάσισε,
χωρίς να
υπάρξει
αντίθετη
απόφαση Συγκλήτου,
να κάνουμε
Χριστούγεννα
με 2,5 ευρώ
μισθοδοσία.
-
Όταν
η κρατική
χρηματοδότηση
μειωνόταν
χρόνο με τον
χρόνο κι όταν
ληστεύονταν τα
διαθέσιμα/αποθεματικά των Πανεπιστημίων στο όνομα
μνημονιακών
υποχρεώσεων.
Πέρα από
ανακοινώσεις
που εξέφραζαν
“προβληματισμό”,
τίποτα άλλο.
-
Όταν
περνούσαν
νομοσχέδια που
παρέδιδαν την
παιδεία στην
ανεξέλεγκτη
αγορά,
μετατρέποντας
του φοιτητές
σε
εξειδικευμένα
εξαρτήματα της
επιχειρηματικής κερδοφορίας, στερώντας τους
την κριτική
γνώση, και
χωρίς κανένα
γνωσιακό εύρος
που θα τους
επέτρεπε την
αλλαγή
επαγγελματικού
πεδίου και την
εποπτεία της
δραστηριότητας
που
επιτελούν. Πρόσφατο
παράδειγμα η
πλήρης
συναίνεση όλων των παραγόντων στους
νόμους για τις
συγχωνεύσεις (με
μερικές
διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι για επιμέρους συμφέροντα) που
μετατρέπουν τα
Ιδρύματα σε
εκπαιδευτήρια
δεξιοτήτων
τύπου
ιδιωτικών ΙΕΚ.
-
Όταν
συμβασιούχοι
εργαζόμενοι
πήγαιναν στα
δικαστήρια για
να
διεκδικήσουν
το δικαίωμά
τους στη
μόνιμη
εργασία.
Καμιά Διοίκηση
δεν τους
στήριξε.
Αντίθετα, με
τη σύμπνοια
όλων, οι
εργαζόμενοι
στήθηκαν στον
τοίχο. Με τη
συναίνεση και
της Συγκλήτου
οι
συμβασιούχοι
“εξαφανίστηκαν” και από τον Οργανισμό του ΕΚΠΑ. Παρά τα ευχολόγια που
κατά
καιρούς
ακούγονται, η
Διοίκηση δεν
έχει πάρει
δημόσια θέση
για το ζήτημα
της
αποκατάστασης
των
συμβασιούχων,
ούτε έχει
προβεί σε
καμία ενέργεια
για εξεύρεση
ουσιαστικής
λύσης
-
Όταν ένα
εργατικό
ατύχημα
αναδείκνυε το
ζήτημα των
συνθηκών
υγιεινής και
ασφάλειας στο
ΕΚΠΑ.
Χρειάστηκε
τεράστιος
αγώνας
εργαζομένων-φοιτητών
για να
φτάσουμε στο
στοιχειώδες,
το να υπάρχει
τεχνικός
ασφάλειας και
γιατρός
εργασίας (χωρίς
αυτό
να λύνει
κανένα ζήτημα
από μόνο του).
-
Όταν οι
εργολάβοι
έστηναν χορό
συμφερόντων
γύρω από το
Ίδρυμα, πάνω
στις πλάτες
των
εργολαβικών
εργαζομένων,
συναδέλφων
μας.
Για
μας, ως
εργαζόμενους,
δεν μπαίνει
ζήτημα να
επιλέξουμε τον
έναν ή τον
άλλο
υποψήφιο για
να υπηρετήσει
συμφέροντα που
δεν είναι δικά
μας. Για μας
που
αντιλαμβανόμαστε τον συνδικαλισμό ως υπεράσπιση των εργαζομένων απέναντι
στην
αυθαιρεσία των
εργοδοτών /
Διοικήσεων δεν
μπαίνει ζήτημα
να επιλέξουμε
αφεντικό.
Υπερασπιζόμαστε
τα δικαιώματα
εργαζομένων-φοιτητών και όχι αυτά του κράτους και του κεφαλαίου.
Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο, δωρεάν Πανεπιστήμιο.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΑΘΗΝΩΝ
ΥΓ.
Σε σχέση με
την ανακοίνωση
του ΔΣ του
Συλλόγου
για τις
πρυτανικές
εκλογές, με
την οποία
διαφωνήσαμε:
Α.
Θεωρούμε
απαράδεκτο
παραμονές
εκλογών στη
χώρα,
συνδικαλιστικό
όργανο
εργαζομένων να
πριμοδοτεί
οποιοδήποτε
κομματικό
φορέα (στη
συγκεκριμένη
περίπτωση τον
ΣΥΡΙΖΑ),
αφενός
απαλλάσσοντάς
τον από τις
ευθύνες του
για την
εφαρμογή
νεοφιλελεύθερων
πολιτικών και,
αφετέρου,
αποδίδοντας,
εμμέσως πλην
σαφώς, σ’
αυτόν –κι όχι
στον αγώνα
μας- την
επιστροφή μας
από τη
διαθεσιμότητα.
Β.
Δεν νοείται
συνδικαλιστικό
όργανο να
χαιρετίζει ως
διασφάλιση της
συμμετοχής
των
εργαζομένων
στην
“ακαδημαϊκή
κοινότητα” τις
πρυτανικές
εκλογές
(αποδεχόμενο
ακόμα και
ποσοστώσεις
εις βάρος
τους). Ο
αγώνας για την
αναγνώριση του
ρόλου των
εργαζομένων
δίνεται κάθε
μέρα. Και η
διεκδίκηση των
εργασιακών
δικαιωμάτων
γίνεται σε
σύγκρουση με
κυβερνήσεις
και Διοικήσεις
που τα
αμφισβητούν.
Πρωτοβουλία Εργαζομένων Πανεπιστημίου Αθηνών
