Στις 30/09/2020 οι συμβάσεις των περισσότερων συμβασιούχων στα έργα Βιβλιοθηκών, Εποπτείας και Επιμελητείας Υποδομών και Υποστήριξης ΕΛΚΕ έληξαν, καθώς οι διαδικασίες υπογραφής των νέων συμβάσεων τους καθυστέρησαν εξαιτίας της πολυδιαφημισμένης από τη Διοίκηση του ΕΚΠΑ εξαιρετικής οργάνωσης και λειτουργίας του μηχανισμού του ΕΛΚΕ, αφήνοντας δεκάδες συναδέλφους μας χωρίς δουλειά.
Οι αρμόδιοι του ΕΛΚΕ φυσικά διαβεβαιώνουν άπαντες πως σύντομα θα επιστρέψουν, αλλά τα μεροκάματα και οι μέρες ασφάλισης χάνονται χωρίς κανείς να αναλαμβάνει ποτέ την ευθύνη.
Σαν να μην έφτανε αυτό, μερικοί συνάδελφοι συμβασιούχοι κλήθηκαν την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου από τους επικεφαλής του ΕΛΚΕ να εργαστούν εκτός σύμβασης, με τις ευλογίες της Διοίκησης και την απόλυτη σιωπή της πλειοψηφίας του Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ που μονίμως όχι απλώς κλείνει τα μάτια, αλλά συναινεί στις αυθαιρεσίες της Διοίκησης του Πανεπιστημίου.
Πολύ γρήγορα ξέχασαν οι αρμόδιοι του ΕΛΚΕ πως μόλις πριν δυο χρόνια επισκέφτηκε την Οδοντιατρική Σχολή η Επιθεώρηση Εργασίας να ελέγξει τις εν ενεργεία συμβάσεις εργαζομένων της Σχολής.
Φτάσαμε σήμερα λοιπόν στο σημείο ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο να προωθεί τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Όπως είναι γνωστό εκτός σύμβασης ουδεμία αποδοχή μπορεί να καταβληθεί σε εργαζόμενο .
Ρωτάμε λοιπόν και αναμένουμε την επίσημη απάντηση του ΕΛΚΕ και του ΕΚΠΑ: Ποιος έδωσε την εντολή και ποιος θα αναλάβει την ευθύνη τυχόν εργατικού ατυχήματος σε εκτός σύμβασης εργαζόμενους στο χώρο του Πανεπιστημίου;
Πως θα πληρωθούν το/τα “μαύρο/α” ημερομίσθιο/α; Πώς θα αναπληρωθούν οι αντίστοιχες χαμένες ασφαλιστικές εισφορές;
Τι μήνυμα λοιπόν εκπέμπει το “αρχαιότερο και μεγαλύτερο” Πανεπιστημιακό Ίδρυμα της χώρας; Ότι η εργοδοτική αυθαιρεσία δεν έχει όριο; Αλήθεια, η διεθνής “αξιολόγηση” που, όπως μας λένε και ξαναλένε από τη Διοίκηση, κάθε χρόνο κατατάσσει το ΕΚΠΑ σε όλο και “βελτιούμενη θέση” στον παγκόσμιο χάρτη των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, λαμβάνει υπόψη και το σεβασμό του ΕΚΠΑ στα εργασιακά δικαιώματα των υπαλλήλων του;
Ρωτάμε τις Πρυτανικές Αρχές πως φτάσαμε στο σημείο να μείνουν τόσοι εργαζόμενοι εκτός δουλειάς, σε μία περίοδο μάλιστα αυξημένων ατομικών και οικογενειακών αναγκών, αλλά και σοβαρής υποστελέχωσης του Ιδρύματος σε υπηρεσίες που ακόμα κι ένα άτομο να λείψει, δημιουργείται σοβαρό θέμα στη λειτουργία τους;
