Από το βράδυ της Τρίτης, παρακολουθούμε την τραγωδία στα Τέμπη.
Μια τραγωδία εν αναμονή όπως είχε επισημανθεί από τα
σωματεία των εργαζομένων στα τρένα εδώ και καιρό με
ανακοινώσεις και εξώδικα που φυσικά αγνοήθηκαν από το κράτος και
τις εμπλεκόμενες - απολύτως κερδοφόρες - εταιρείες. Μια τραγωδία
που ήταν προβλέψιμη εδώ και χρόνια, ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων
πολιτικών επιλογών. Ιδιωτικοποιήσεις, εργολαβίες, υποστελέχωση,
υποχρηματοδότηση: πολιτικές που διέπουν τη διαχείριση όλων των
φορέων του δημοσίου επί δεκαετίες.
Τι έγινε στους σιδηροδρόμους; Έγινε πράξη το όραμα
κεφαλαίου και κυβερνήσεων για κάθε κερδοφόρο κομμάτι του
δημοσίου: Ο παλιός ενιαίος φορέας, που είχε έλεγχο
στο σύνολο των διαδικασιών (άρα και των μέτρων ασφάλειας), έσπασε
σταδιακά σε τρία κομμάτια (ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ), το πιο
κερδοφόρο πουλήθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ στην FSI κι έτσι προέκυψε η
ιδιωτική Hellenic Train η οποία «διασφαλίζει την
ποιότητα των ταξιδιών [μας] και εγγυάται ασφαλείς, γρήγορες
και με ακρίβεια διαδρομές» . Επιπλέον,
τμήματα έργων μοιράστηκαν και σε εργολάβους, 1/3 εδώ, 1/3 εκεί κι
1/3 παραπέρα. Αρμοδιότητες, έλεγχος κι ευθύνες μοιράστηκαν και
χάθηκαν, με τους ιδιώτες να έχουν τις λιγότερες, αλλά να
διασφαλίζουν το μεγαλύτερο κέρδος. Τα τρένα συνέχιζαν να κάνουν
δρομολόγια, εισιτήρια συνέχιζαν να κόβονται, λεφτά συνέχιζαν να
βγαίνουν, ενώ η τήρηση των κανόνων ασφάλειας, η ασφάλεια δηλαδή
εργαζομένων και επιβατών, δεν ήταν παρά ένα περιττό βάρος, ένα
κόστος που έπρεπε να μειωθεί για να αυξηθεί το κέρδος για τους
ιδιώτες. Πάμε κι όπου βγει…
Τι άλλο έγινε; Ό,τι γίνεται σε όλο το δημόσιο.
Ο οργανισμός “εξυγιάνθηκε” προκειμένου να πωληθεί. Το προσωπικό
μειώθηκε δραστικά, εργαζόμενοι μετατάχθηκαν σε φορείς του δημοσίου
άσχετους με το αντικείμενό τους, σε υπηρεσίες για τις οποίες δεν
είχαν καμιά εξειδίκευση. Και μετά την πώληση, στο κομμάτι που
απέμεινε στο δημόσιο, το προσωπικό συνέχισε να μειώνεται, όπως και
η κρατική χρηματοδότηση συνολικά, στο όνομα της “Εθνικής
Οικονομίας” (με τα Μνημόνια να αποτελούν μια καλή δικαιολογία για
ήδη αποφασισμένες πολιτικές). Αντί για 2.100 εργαζόμενους που
προέβλεπε το οργανόγραμμα του ΟΣΕ (και ξέρουμε ότι τα
οργανογράμματα είναι συνήθως φειδωλά σε σχέση με τις πραγματικές
ανάγκες), υπήρχαν 750. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να δουλεύουν
περισσότερο, με μεγαλύτερη ένταση, κάθε μέρα, όλη μέρα,
αντικαθιστώντας ο καθένας άλλους δύο που δεν υπήρχαν. Προσλήψεις;
Δε χρειάζονταν. Τα κενά μπορούσαν να καλυφθούν και με την
εντατικοποίηση και με την “ανάθεση παροχής υπηρεσιών ειδικότητας
σταθμάρχη για χρονικό διάστημα 6 μηνών”, με μπλοκάκι. Πάμε
κι όπου βγει…
Την Τρίτη το βράδυ, για μια ακόμη φορά, επιβάτες και εργαζόμενοι
μπήκαν σε ένα τρένο που ξεκίνησε μια διαδρομή. Πάμε κι
όπου βγει…
Μόνο που αυτή τη φορά, δεν έφτασαν στον προορισμό τους
.
Ό,τι έγινε στα τρένα είναι αυτό που γίνεται παντού στο
δημόσιο, ιδιωτικοποιημένο πλήρως ή μερικώς . Ολόκληρο
το δημόσιο λειτουργεί στον αυτόματο, στη λογική του Πάμε
κι όπου βγει… Νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία,
πανεπιστήμια, σχολεία, δήμοι, κ.α. Όλο και λιγότερο προσωπικό, όλο
και λιγότερη χρηματοδότηση, όλο και μεγαλύτερη απαξίωση των
προσφερόμενων υπηρεσιών και των κανόνων ασφάλειας για εργαζόμενους
και εξυπηρετούμενους. Όλο και μεγαλύτερο σπάσιμο σε κομμάτια, με
τα “φιλέτα” να πηγαίνουν στους ιδιώτες, είτε με την πώληση
ολόκληρων τμημάτων σε εταιρείες είτε με τη μεταβίβαση υπηρεσιών σε
εργολάβους (συντηρήσεις, φύλαξη, καθαριότητα, κ.α.). Ο,τι απομένει
στο δημόσιο λειτουργεί με ένα ελάχιστο, γερασμένο, κακοπληρωμένο
προσωπικό, με κακοσυντηρημένες ή ανύπαρκτες υποδομές. Όσο για το
προσωπικό (προσωπικό του δημοσίου και αυτό, συνάδελφοί μας που
δουλεύουν δίπλα μας) που υπάγεται στους ιδιώτες; Συνθήκες γαλέρας,
ανύπαρκτα δικαιώματα, ασφάλεια μηδενική. Τα εργατικά ατυχήματα και
στο δημόσιο αυξάνονται και δε χρειάζεται να αναρωτιέται κανείς
γιατί.
Τη Τρίτη το βράδυ, έγινε σαφές σε όλο τον κόσμο, ακόμα και αν
δεν το είχε διαπιστώσει μέχρι στιγμής, πως αυτές είναι οι συνθήκες
κι αυτές τις συνέπειες έχουν. Οι εργαζόμενοι όλο και λιγότεροι
είμαστε, όλο και με μεγαλύτερη πίεση δουλεύουμε, σε όλο και
χειρότερες εργασιακές συνθήκες, με όλο και λιγότερα δικαιώματα, με
όλο και λιγότερες συνθήκες ασφάλειας. Με το ενδεχόμενο ενός ΟΧΙ
“ανθρώπινου λάθους”, σε υπηρεσίες που διέπονται από τις
ίδιες πολιτικές με αυτές των τρένων, να έρχεται όλο και πιο κοντά
για εργαζόμενους κι εξυπηρετούμενους.
Η τραγωδία στα τρένα ήταν η μεγαλύτερη. Δεν ήταν όμως
ούτε η πρώτη, ούτε η μόνη . Ο κατάλογος είναι μακρύς.
Μπορεί οι τραγωδίες να ήταν αριθμητικά μικρότερες, άρα οι εκάστοτε
κυβερνήσεις μπορούσαν και τις συγκάλυπταν χωρίς τις δυσάρεστες
ερωτήσεις από το σύνολο της κοινωνίας. Κάποτε όμως θα φτάναμε στο
«μη διαχειρίσιμο» γεγονός.
Και σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν αρκεί το “εθνικό
πένθος”. Επιβάλλεται η οργή κι ο αγώνας κάθε μέρα, όλη
μέρα, για να μη συμβεί καμιά άλλη προδιαγεγραμμένη τραγωδία.
Πάμε κι όπου βγει ;
ΟΧΙ. ΔΕ ΘΑ ΠΑΜΕ ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ.
Παλεύουμε για να έχουμε έλεγχο στο Πού πάμε
και στο τι θα βγει.
Παλεύουμε, χρόνια ολόκληρα και θα συνεχίσουμε, για να είναι το
κριτήριο οι ζωές κι όχι τα κέρδη.
Συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Όλες
και όλοι στην Απεργία την Τετάρτη 8/3.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ!
