Με το «καλή ακαδημαϊκή χρονιά», ήρθε και η ΟΠΠΙ. Και μαζί με την ΟΠΠΙ, ήρθαν και τα ΜΑΤ. Γιατί η ΟΠΠΙ μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Όσο “πανεπιστημιακή” κι αν υποτίθεται ότι είναι αυτή η μορφή αστυνομοκρατίας στα ΑΕΙ, χρειάζεται και την “κανονική” αστυνομία για να εγκατασταθεί. Μια και το μόνο κοινό που έχει η ΟΠΠΙ με τα ΑΕΙ είναι ότι κάποιοι υπηρετούντες σ’ αυτήν ίσως και να πέρασαν και από ένα Τμήμα τους (αν και στα τυπικά προσόντα δεν ήταν απαραίτητο το πτυχίο ΑΕΙ) πριν «απορροφηθούν από την αγορά εργασίας», μια και, ως γνωστόν, σε ό,τι αφορά το δημόσιο, μόνο στα σώματα ασφαλείας και τις εκκλησίες προκηρύσσονται θέσεις μόνιμης και σταθερής απασχόλησης.
Μετά από ενάμιση χρόνο συζήτησης -γιατί τόσο τους πήρε για να τους εμφανίσουν λόγω των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων των φοιτητών- για ζητήματα όπως «θα έχουν όπλα ή όχι;», «θα έχουν –μόνο;- κλομπ;», «θα κάνουν φέις κοντρόλ;», κ.α., αποδείχθηκε ότι η ΟΠΠΙ δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού για να υπάρχει στα πανεπιστήμια καθημερινή παρουσία όπλων, κλομπ, φέις κοντρόλ, ξύλου και χημικών, και κάθε μορφής βίας και αυθαιρεσίας που μπορεί να “προσφέρει” αφειδώς η ελληνική αστυνομία. Τα ΜΑΤ άλλωστε έδρευαν στο ΑΠΘ όλο το καλοκαίρι και κανείς δεν ήταν τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι μετά τα “σκληρά” θα έρχονταν τα “μαλακά”. Μετά τα ΜΑΤ, έρχονται οι ΔΙΑΣ, μετά τους ΔΙΑΣ τα ΕΚΑΜ, και μετά τα ΕΚΑΜ όποια άλλη μονάδα είναι αποτελεσματικότερη στην καταστολή. Να μην ξεχάσουμε και τις αύρες (η σειρά είναι τυχαία, ο σχεδιασμός πάντα ανήκει στο υπουργείο καταστολής – ΠΡΟ.ΠΟ.).
Η κυβέρνηση είχε επιδοθεί εξαρχής στο κατασταλτικό της έργο, το οποίο προεκλογικώς είχε διαφημίσει. Μάλλον είναι η μόνη προεκλογική υπόσχεση που τήρησε. Επένδυσε στη βία, τους βασανισμούς και τον αφανισμό όποιου δεν της αρέσει. Στηριζόμενη στο υπόβαθρο που βρήκε από προηγούμενες κυβερνήσεις, εντείνοντας όμως το λόγο και την πρακτική περί “νόμου και τάξης”, αποφάσισε να μην αφήσει όρθιο τίποτα που να μπορεί να σταθεί απέναντι στα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Δημιούργησε παράλληλα και ένα πλαίσιο ανοιχτά πληρωμένης πληροφόρησης για να διασφαλίσει τον απαραίτητο στρατό των ΜΜΕ που θα τη στηρίζουν.
Η ώρα των πανεπιστημίων δε θα αργούσε. Ήταν από τις πρώτες προτεραιότητες για λόγους τόσο συμβολικούς όσο και πρακτικούς. Είναι πολλά τα λεφτά που κυκλοφορούν στα ΑΕΙ, μέσω της σύμπραξής τους με το κεφάλαιο, είναι πολλά τα συμφέροντα που παίζονται και τα απομεινάρια ελευθερίας και δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης προορίζονταν εξαρχής για τα σκουπίδια. Πέραν του τέλους του ασύλου, ένα απωθημένο είχε η κυβέρνηση: να τελειώνει με το “μονοπώλιο” της δημόσιας Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στα πτυχία και τα επαγγελματικά δικαιώματα. Το τελείωσε με τον πρόσφατο νόμο. Και, εκτός από τους κολλεγιάρχες, συναίνεσαν σε αυτό και κάποιοι πανεπιστημιακοί “δάσκαλοι”, για λόγους δικών τους συμφερόντων.
Σύμφωνα με εκπροσώπους της κυβέρνησης, ο νόμος για την εγκατάσταση της ΟΠΠΙ εφαρμόζεται σε πλήρη συνεργασία με τις αρχές των ΑΕΙ. Παρόλα αυτά, οι Πρυτανικές αρχές -στην πλειονότητά τους- συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από το «δεν είμαστε το κράτος, άλλοι αποφασίζουν», μια γελοία δικαιολογία που κανέναν δεν πείθει. Το αλισβερίσι -και με την σημερινή υπουργό Παιδείας- για να περάσει όλο το αίσχος των μέτρων και του νέου νόμου πλαισίου, και ανταλλάγματα απέφερε στο αντιδραστικότερο κομμάτι των πανεπιστημιακών και τη συναίνεσή τους διασφάλισε σε όλα τα μέτρα καταστολής. Όχι ότι οι κυρίαρχοι των ΑΕΙ είχαν πρόβλημα με την καταστολή. Η μετατροπή των πανεπιστημίων σε χώρο –ή προθάλαμο, γιατί οι μπίζνες γίνονται κι εκτός ΑΕΙ- κέρδους για τους ίδιους και το κεφάλαιο ήταν πάντα στις πρώτες προτεραιότητες ορισμένων και αυτό δεν μπορεί να γίνει όπου ακόμα αντιστάσεις μπορούν να ανθίζουν.
Η στροφή των πανεπιστημιακών αρχών στην κατεύθυνση αυτή, δεν είναι τυχαία. Επί δεκαετίες το πλάνο το πρότειναν οι πιο «προχωρημένοι», δεν έβρισκε όμως πρόσφορο έδαφος. Σήμερα, που το “πανεπιστημιακός” έχει καταστεί, για πάρα πολλούς, ξεκάθαρα και χωρίς κανένα πρόσχημα, μια καλή προσθήκη στην επωνυμία τους για επικερδείς δουλειές, η συμφωνία με την καταστολή μπορεί και να λέγεται ανοιχτά και να γίνεται καθημερινό έργο μέσα στα ΑΕΙ με διώξεις και πειθαρχικά εναντίον φοιτητών κι εργαζομένων, χέρι - χέρι με την όποια κυβέρνηση (κι αυτό δεν είναι καινούριο). Ας δηλώσουν ανοιχτά τη συμφωνία τους με την εγκατάσταση της αστυνομίας στα ΑΕΙ λοιπόν και όποιοι, πρυτανικές αρχές και άλλοι, μέσα στα Πανεπιστήμια τη στηρίζουν. Κι ας σταματήσουν κάποιοι να ακροβατούν ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά (του κοινοβουλίου) για να έχουν ανοιχτές όλες τις πόρτες για τη μετέπειτα καριέρα τους, είναι βαρετό. Ούτως ή άλλως, οι διαφορές είναι μικρές, αλλά πάντα η ειλικρίνεια εκτιμάται.
Για μας, διαφωνούν με την καταστολή πρυτανικές αρχές και πανεπιστημιακοί που το δηλώνουν καθαρά και ξάστερα και το αποδεικνύουν και με τις πράξεις τους. Δυστυχώς για τους σχεδιασμούς διαφόρων, το είδος δεν έχει ακόμα εκλείψει.
Από τη Δευτέρα, 5/9, ΟΠΠΙ και ΜΑΤ επιχειρούν να εγκατασταθούν στις πύλες του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ.
Από την πρώτη στιγμή, φοιτητές κι εργαζόμενοι βρεθήκαμε εκεί για να προασπίσουμε το αυτονόητο: ο χώρος σπουδών και δουλειάς μας δε θα γίνει πεδίο άσκησης βίας και καταστολής. Δε θα γίνουν τα ΑΕΙ ένας χώρος πλήρως ελεγχόμενος, αποστερημένος από κάθε ελευθερία, για να χορεύουν κράτος και κεφάλαιο, στερώντας μας κάθε επιθυμία και δικαίωμα.
Η μάχη αυτή δεν ξεκίνησε σήμερα. Δίνεται εδώ και χρόνια. Κι όσοι κυβερνητικοί, κομματικοί, πανεπιστημιακοί και άλλοι παράγοντες επιμένουν να χαρακτηρίζουν “ασήμαντη” την αντίσταση που συναντάνε, θα πρέπει κάποτε να απαντήσουν: Γιατί ακόμα συνεχίζει να αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά τους;
Η μάχη που δίνεται σήμερα είναι σημαντική. Κι έχουμε πάρει θέση. Μαζί με τους αγωνιζόμενους φοιτητές, εργαζόμενους και διδάσκοντες.
ΟΥΤΕ ΜΕΣΑ ΟΥΤΕ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΕΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ!
